اقتصاد کلان

جریان توسعه همواره همراه با عزم ملی بوده‌ است. به بیان دیگر ملتی در این مسیر به موفقیت دست یافته که توانسته نیرو و همت تمام اقشار جامعه و دولتمردان را همسو کند و با استفاده از این نیرو به پیش برود. این همسویی را می‌توان در قالب وحدت ملی و یک خواستن بزرگ که از سوی تمام آحاد جامعه تکرار می‌شود و دراصل همگان منافع خود را در آن می‌بینند، تصویر کرد.

هر جامعه‌ای در برخی از مقاطع تاریخی خود با بحران مواجه می‌شود. عبور از این بحران‌ها هدف اصلی سیاست‌گذاران خواهد بود. مشروط بر اینکه در درجه اول به اصل وجود آن پی ببرند سپس راه‌حل مناسب آن را پیدا کرده و مردم را به پیمودن آن راه قانع و همراه کنند.

برای نجات اقتصاد ایران چه سیاست‌هایی باید در اولویت باشد؟ این 15 نکته‌ای است که می‌خواهم بر آنها تاکید کنم.

تحریم‌های ظالمانه چند سال اخیر نیز به نظر می‌رسید باید به آقایان اصولگرا به‌روشنی آموخته باشد که بدون آزادی و تعامل با جهان، سفره و کیک اقتصاد هر روز کوچک‌تر و در همین کوچک‌شدن‌ها، سهم فاسدان و شبکه‌های فساد بیشتر می‌شود.

سال‌هاست که دولت‌ها در ایران تصور می‌کنند حمایت اجتماعی از طریق تحمیل مقررات مداخله‌ای به بازار راه‌حل هوشمندانه‌ای است که هیچ هزینه‌ای ندارد! غافل از اینکه هزینه این حمایت غیرموثر را کشور و مردم با کاهش رشد اقتصاد و تشدید فقر پرداخت می‌کنند.

ایران قوی آرزوی همه است. اما وظیفه حکمرانان در گیرودار آرزوها محدود نیست. آنها باید با زبان برنامه و راهبرد در خدمت آرزوهای شهروندان باشند.

در اکثر کشورها از علم اقتصاد در سطح کلان سیاست‌گذاری استفاده گسترده می‌شود و در کشور ما هم اقتصاددان‌های شناخته‌شده‌ای در مراکز تصمیم‌گیری نشسته‌اند. ولی سوالی که در ذهن من بدون جواب مانده آن است که در طول بیش از ۵۰ سالی که من به یاد می‌آورم، اقتصاددان‌هایی در سیاست‌گذاری موفق‌تر بوده‌اند که به روابط بین‌الملل گسترده معتقد بوده و همان‌ها بوده‌اند که توانسته‌اند منافع ملی کشورشان را بهتر از دیگران حفظ کنند.

درحالی قرن چهاردهم به سال پایانی رسیده است که کشور همچنان در مواجهه با ابرچالش‌هایی است که هرکدام به‌تنهایی وضعیتی دشوار را رقم می‌زند.