یادداشت‌ها

با توجه به اینکه ترور اسماعیل هنیه آنهم در این شرایط در تهران، توهین و تجاوز به حیثیت کشورمان محسوب می شود و باید این حق را برای خود در پاسخگویی قائل شویم ولی اهمیت موضوع و دامی که نتانیاهو برای ایران گسترده، احتیاط و ملاحظات ما را دو چندان می کند، به روایتی مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش.

اما ایران اکنون، چند گام جلوتر از 5 ماه قبل است و مجازات صهیونیست‌ها این بار متنوع‌تر، ترکیبی‌تر و دردناک‌تر خواهد بود. حملات پنج ماه قبل، فقط از چند شهر ایران صورت گرفت و در قیفی تنگ (محدوده به مرز شرقی فلسطین اشغالی/ حداکثر 60 درجه) انجام می‌شد، اما اکنون رژیم صهیونیستی، با تهدید ۳۶۰ درجه‌ای مواجه است و صهیونیست‌ها از هیچ سمتی (شمال، جنوب و غرب/ دریای مدیترانه) احساس امنیت نمی‌کنند.

بدیهی است که ایران و نظام جمهوری اسلامی تاوان خون اسماعیل هنیه را خواهد گرفت. مهمان عزیزی را در خانه ما کشته‌اند. «تاوان این خون تا قیامت ماند بر ما» اما همان‌گونه که عملیات «وعد صادق» با تمام دقت‌ها و سنجیده‌کاری انجام شد، این‌بار نیز به چنان حکمت و درایت و اقتداری نیازمندیم.

اینکه این ترور در تهران اتفاق افتاده است، واکنش عجولانه و از سر ناچاری رژیم صهیونیستی به تحولات روزهای اخیر تهران است.

هدف این ترور شلیک به گفتمان «عادی‌سازی ایران در جهان» است. هدف شلیک به قلب گفتمان اصلاح‌طلبی و تعامل بین‌المللی یا «صلح و پیشرفت» است.

اظهارات مقامات آمریکایی از جمله رئیس پنتاگون که ادعا کردند «اگر مقاومت پاسخ دهد، ما در کنار اسرائیل هستیم و به آنها کمک می‌کنیم‌‌» یک‌بار دیگر نشان داد که اولا این آمریکا پشت این جنایات است و صهیونیست‌ها تنها ابزار آمریکا! و ثانیا مسئول مستقیم هر گونه تشدید تنش و از کنترل خارج شدن اوضاع آمریکایی‌ها هستند.

ضرورت تدبیر و اقدام سنجیده و هماهنگ مسئولان کشور و نهادهای ذی‌ربط بر خنثی کردن مقاصد جنگ افروزانه اسرائیل و بالا بردن حساسیت و قدرت امنیتی و سیاسی نظام در مقابله با پروژه نفوذ و جاسوسی این رژیم پیش از پیش آشکار شده است.

به شهادت رساندن اسماعیل هنیه عبور گستاخانه رژیم صهیونیستی از خط قرمزهاست و ما آرام نمی گیریم زیرا خونخواهی مهمان شهید را وظیفه خود می دانیم.

بدون افزایش بهره‌وری از همه نیروی انسانی در امور سیاست و جامعه، روی توسعه و پیشرفت را نخواهیم دید. جامعه ما جوان و ترکیبی از زنان و مردان و همه رویکردها و نگرش‌ها و گروه‌ها و در یک کلام متکثر است، ولی دولت ما پیر و مردانه و تک‌نگرشی است.

از 15 تیر تا به ۷ مرداد همه منتظر دو مراسم ویژه بودند: «تنفیذ و تحلیف» دو مراسمی که نشان و منزلت خاصی در سیاست‌ورزی ایران از ۴ دهه گذشته به این سو دارد. گفتمان مسعود پزشکیان در آغاز دوره ریاست‌جمهوری خود، متفاوت و مهم بود. شروعی جدی و محکم و پایانی با عهد و پیمان با خدا و مردم . او در آیینی که نماد مردم سالاری است از اهمیت برآورده ساختن مطالبات مردم گفت. بر خردورزی و عقلانیت تکیه کرد.

بعد از کناره‌گیری جو بایدن از نامزدی در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا به نفع حزب دموکرات، حالا کامالا هریس، معاون اول او در جایگاهی قرار گرفته که مدت‌ها در انتظارش بود. با حمایت چهره‌های اصلی دموکرات مانند نانسی پلوسی و اوباما، او می‌تواند با قدرت بیشتر بر رقابت با ‎ترامپ تمرکز کند.

باید رییس جمهورِ طبیب ما ؛ از مداوایِ دو زخم کهنه و پر عفونت دریغ نورزد که عبارت از؛ اسلام هراسی در خارج، و دین گریزی در داخل است. مرحَم آن دو زخم کهنه بر پیکر اسلام عزیز و میهن مان با ارتباط دوستانه و عزتمندانه با دول خارجی، و رفع موانع از معیشت و رفاه مردم شدنی است، گرچه زمانبر است.

انتخاب آقای محمدرضا عارف از سوی رئیس جمهور برای سمت معاون اولی انتخابی شایسته است که نشان دهنده کارآمدی دولت آینده بر اساس تجربیات و اقدامات رهگشای آقای عارف خواهد بود

تجربه دولت سازندگی، می‌تواند چراغ راه دولت پزشکیان باشد. شرایط عمومی کشور نیاز فوری به بهبود اوضاع معیشتی مردم و کاهش شکاف‌های اجتماعی فزاینده دارد. پزشکیان در هماهنگی حداکثری با رهبری، تشکیل کابینه وفاق ملی متشکل از همه شایستگان معتدل، اما در چارچوب دکترین دولت منتخب، می‌تواند کارساز باشد و بتواند نظام را از این گردنه سخت به سلامت عبور دهد. بازخوانی تجارب گذشته راهگشا خواهد بود.

به نظر می‌آید رژیم با برجسته‌سازی تهدید حزب‌الله، درصدد سرپوش گذاشتن بر شکست در غزه است. شاخ و شانه کشیدن‌های نتانیاهو در حین سفر به آمریکا از این افلاس و دست‌های خالی خبر می‌دهد. اسرائیل مثل موجودی است که به دلیل خفقانی که با‌ آن مواجه شده، باید تنفس داده شود اما هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید این بیمار با تنفس برمی‌گردد یا نه. چرا که علائم حیاتی رژیم صهیونیستی رو به زوال است.

در سیاست خارجی، سیاست منطقه‌ای و سیاست بین‌المللی ایران، تئوری اساسی که به گفتمان و برنامه سیاست خارجی ما نظم می‌دهد این است که تکلیف خودمان را با این تعریف هویتی و عناصر هویت بخش چهارگانه روشن بکنیم.

الان جامعه ما به مدیرانی احتیاج دارد در تراز ملت بزرگ ایران ،به کسانی احتیاج ندارد که در سخن گفتن هم نمی دانند فعل و فاعل را چگونه بکار گیرند. به کسانی احتیاج دارد که با سر بلند بتواند بگوید این مسئول و مدیر ارشد من است، آقای عارف به علت سوابق خاصی که دارد و شاید برخی از آنها شخصا فقط مختص به خود ایشان است طبیعتا می تواند در شرایط کنونی بسیار کمک کند.

ترجیح آمریکا و انگلیس به عنوان دشمنان تاریخی ایران، این بود که ملت ما -مانند خیلی از ملت‌های محروم دیگر- اساسا حق انتخاب و انتخاباتی نداشته باشند.

مسائل واقعی اقتصاد امروز ایران است که دولت چهاردهم در گام اول با نگاه حل مسائل اقتصاد و معیشت ایران به عنوان یک روی سکه و روی دوم، حل چالش های سیاسی و تنش های منطقه ای به نظر می تواند با نگاه به هر دو موضوع، در پایان این ۴ سال یا دولت چهاردهم، شاید بتواند یک کارنامه قابل قبولی از منظر ملت و کسانی که به دولت چهاردهم رای اعتماد دادند، ارائه دهد و باری از دوش ملت بردارد.

متغیرهایی از حال حاضر تا چهار ماه آینده ممکن است سرنوشت انتخابات را تغییر دهند؛ یک حادثه داخلی، یک رخداد بین‌المللی، یک سو و محاسبه و شاید یک کلام نابهنگام می‌توانند سرشت دیگری به انتخابات آمریکا ببخشند. این فرآیند پرنشیب و فراز و از ابهام‌های زیادی برخوردار است.

موفقیت آقای پزشکیان، موفقیت ملت ایران و نظام جمهوری اسلامی است؛ و خدای ناکرده ناکامی او در مسیر خدمتگزاری، خسارت برای ملت و نظام است. بنابراین هم باید از صمیم قلب برای او دعا کرد و هم از مشورت ناصحانه دریغ نورزید.

دولت‌های ائتلافی در برخی از موارد بسیار شکننده هستند. دولت ائتلافی ممکن است با کوچک‌ترین مساله‌ای که پیش آید دچار انشقاق شوند و ائتلاف از میان برود. این دولت‌ها مخصوص جوامعی هستند که مساله‌ای ملی و غیر قابل حل یا سخت آنان را از یکدیگر جدا نکند. در واقع در جامعه‌ای که وحدت ملی و وفاق ملی در امور کلان وجود نداشته باشد، دولت ائتلافی بی‌معناست. بلکه دولت وحدت ملی یا دولت وفاق ملی معنادار است.

هم‌اکنون شرایط کودکان فلسطینی روایتی تلخ و تکان‌دهنده است‌ که باید تدبیری جدی از طرف دولت‌های طرف مخاصمه و جامعه‌ی جهانی علی الخصوص سازمان ملل متحد صورت گیرد. آنچه در غزه دیده می‌شود این است که هیچ‌کدام از مواد کنوانسیون حقوق کودک ملل متحد توسط اسرائیل رعایت نشده و حقوق کودکان غزه به‌شدت نادیده گرفته شده است.