زمانیکه در جلسهای فردی در میان حرفهایش به پریشان گویی وآسمان و ریسمان بافی مشغول میشود با سررفتن حوصله مخاطبان دوست و همراهش به وی میگویند: «برادر حرف زدن بلد نیستی؛ سکوت کردن که بلد هستی.» گاهی برخی از ما حتی هنر سکوت را نیز بهدرستی بلد نیستیم.