احزاب و شخصیت ها

چند روز پیش مدیر محترم حوزه علمیه قم در دیدار با چند نفر از مسلمانان اهل فکر از کشورهای دیگر سخنانی را ابراز داشتند که برای یک ایرانی محل تأمل و پرسش است. در اینجا فقط بخشی از اظهارات ایشان نقل و نقد می‌شود.

43 ســـال پــیش درچنین روزهایی مردم از رفتن شــاه در پوست خود نمی‌گنجیدند، در خیابان‌ها جشن واقعی برپا بود و گل‌ها که به هوا می‌رفت روی جمعیت رقصنده به زمین می‌آمد. دست افشانی و غزل‌خوانی خبر از دوران عاشقی می‌داد که اول نمود آسان ولی افتاد مشکل‌ها! هنگامی که شاه رفت سخت گریست و تا زمانی که درگذشت هرگز نخواست یا نتوانست ویرانی خود را پنهان کند.

فروکاستن مردم ایران به اقلیتی تندرو و انقلابی، که حاضرند همه چیزشان را فدای غرب‌ستیزی کنند، ندیدن واقعیت جامعۀ ایران و نشنیدن صدای اقشار و طبقات ناراضی از شرایط کنونی کشور است؛ شرایطی که محصول ستیزۀ پایان‌ناپذیر با جهان غرب است.

اگر در مقطعی از اصلاح‌طلبان فاصله گرفت به خاطر آن بود که نگران بود «در» بسته شود و پای خود را لای در گذاشت. اگر هم بعدتر در مقابل اصول‌گرایی رادیکال قرار گرفت به این سبب که نمی‌خواست دیوار کشیده شود. چرا که در هر رویکرد آنان، میل به دیوار کشیدن و فاصله انداختن و محصور و جدا کردن را می‌توان دید. چه در نقد و نفی برجام باشد، چه در طرح صیانت (محدودیت اینترنت) و چه در نظارت استصوابی و رد صلاحیت‌ها...