طالبان

این سقوط ساده و مایوس کننده پیش از هر چیز و بیش از هر چیز نشان داد فساد تا چه حد می‌تواند پایه‌های یک نظام سیاسی را تضعیف و تهدید کند. فساد مهم‌ترین چیزی است که مردم را از حکومت جدا می‌کند. باعث بی اعتمادی به دولت و هم بی اعتنایی به خطر دشمن می‌شود و هم باعث ناکار آمدی سیستم حکومت.

اشرف غنی، متحــد آمریکا و وابسته ترین رئــیس جمهور افغانستان به غــرب، پس از سال‌ها کرنش در مقابل کاخ سفید، به پایان راه رسید و از کشور خود فرار کرد. گروه طالبان نیز با حداقل تلفات و خسارت و بدون ورود در یک جنگ فراگیر، به کابل آمد و کاخ ریاست جمهوری را در اختیار گرفت.

خیلی دور نیست که لبخند زدن در افغانستان تبدیل به یک خاطره شود. قطعا طالبان به دنبال یک ملت شاد نیست. آنها کسانی رامی‌خواهند که فرمانبر باشند و در برابر تصمیمات آنها هیچ نگویند.

این روزها با ماجراهایی که در افغانستان می‌گذرد، بسیار یاد روزهای مقاومت خرمشهر می‌افتم. سلاح من یک تفنگ «ام یک» بازمانده از زمان رضا شاه بود و تا روز 17 مهر که برادرم برایم یک تفنگ ژ3 تهیه کرد، با همان می‌جنگیدم.

بخش عمده‌ای از پشتون‌ها طالبان را نماینده خود می‌دانند و معتقدند که افغانستان باید متعلق به این قوم باشد. نباید از یاد برد عبدالمنان نیازی معدوم که البته این اواخر به دست خود طالبان نیز کشته شد، می‌گفت: تاجیک‌ها به تاجیکستان بروند، ازبک ها به ازبکستان و هزاره‌ها (شیعیان) به گورستان.

روند تحولات افغانستان همه ناظران را در بهت و حیرت فرو برده است. چگونه می‌شود که قدرت اول جهان، بیست سال در یک کشور توسعه نیافته حضور مستقیم نظامی و سیاسی داشته باشد و برای تشکیل دولت آن تمام توان خود را بسیج کند و نزدیک به ۸ هزار نفر تلفات بدهد و بیش از دو هزار میلیارد دلار هزینه کند، ولی به محض آنکه از این کشور خارج می‌شود بدون حتی یک درگیری قابل توجه، کل حکومت و ارتش پوشالی آن در برابر مرتجع ترین جریان شکست بخورند و به سرعت حکومت را واگذار کنند و رییس جمهور آن فرار را بر قرار ترجیح دهد؟