طالبان

با پیروزی برق‌آسای طالبان و فتح زنجیره‌ای مراکز استان‌ها، بالاخره پرچم سفید طالبان خیلی سریع‌تر از آنچه پیش‌بینی می‌شد، بر فراز کاخ ریاست‌جمهوری در کابل برافراشته شد. رئیس‌جمهور فراری شده و بسیاری از تحلیلگران مسائل افغانستان، فارغ از نوع دیدگاه‌شان، شوکه شده و توان تحلیل را از دست داده‌اند و مسحور اخبار پی‌درپی شده‌اند و لاجرم از پیش‌بینی اثرات این رخداد بر جهان و منطقه بازمانده‌اند.

با آمدن طالبان چند پرسش نیز اهمیت یافته است، از جمله اینکه آیا آنان به وعده‌های خود عمل خواهند کرد؟ آیا باید به آنان اعتماد کرد؟ اصولا کدام وعده را داده‌اند که باید به انجام آنها امید داشت؟ بهتر است به این نوع پرسش در سطح کلی‌تری پاسخ دهیم که وعده‌های سیاستمداران تا چه حد قابل اعتماد است؟ چه از سوی طالبان باشد و چه از سوی دیگران. برای این کار ‌باید چگونگی تحقق‌پذیری وعده‌ها را کالبدشکافی کرد.

پس از حمله ایالات متحده به خاک افغانستان و در پی آن شکست طالبان، این شبه گروه نظامی، به حاشیه رانده شد. اما در برخی از مناطق کشور افغانستان به حیات خود (علیرغم موضع‌گیری‌های مقامات امریکایی مبنی بر نابودی این گروه) ادامه داد.

سرانجام طالبان در ۲۴ مردادماه وارد کابل شد. این شاید بزرگ‌ترین تحول ژئوپلیتیک در منطقه ما در دهه اخیر باشد. در این میان گمانه‌زنی‌ها درباره آینده افغانستان بی‌شمار است.

نگران خدعه و فریب ملاهای کابل و قندهار. بی‌شک مزدوران انتحاری طالبان در راه‌اند تا خنجر جهل و کین در قلبش فرو کنند. افغان‌های خواهان بازگشت آرامش، آزادی، دموکراسی و نهادهای مدنی به یادگار شیر دره پنجشیر بپیوندند.