طالبان

طالبان در طول هفته‌های گذشته توانسته است کاملا در سراسر افغانستان به قدرت فائقه بدل شود. جایگاه طالبان در حاکمیت سرزمینی افغانستان امروز از بسیاری از گزارش‌هایی که در رسانه‌ها منتشر می‌شود هم فراتر است، بیش از نیمی از ولایات افغانستان کاملا یا تقریبا کامل در اختیار طالبان قرار گرفته‌اند و دولت مرکزی فقط به کابل و چند ولایت پیرامونش محدود شده است و در‌واقع کاملا تحت محاصره طالبان است.

پیشروی فــاجعه‌آمیز طالبان در ولایات تخار، قندهار، هلمند و نیمروز و اشغال ده‌ها شهر دیگر نشان می‌دهد که طالبان در‌صدد سرنگونی دولت مشروع اشرف غنی و تشکیل یک خلافت اسلامی در سراسر افغانستان است.

طالبان شهر به شهر جلو می‌آید و سعی می‌کند منافذ حیاتی دولت کابل را ببندد. به هرحال اخبار افغانستان برای مردم ما نیز خوشایند نیست. جامعه معیار و سنجش شان در چنین مواقعی انسانیت است نه سیاست. شاید برخی سیاسیون در کشورمان از چنین پیشروی‌هایی حتی خشنود باشند و طالبان را جنبش اصیل منطقه خطاب کنند ولی این موضوعات باعث نمی‌شود نگاه مردم کوچه و بازار به این گروه تغییر نماید.

17 مرداد امسال از دو جهت تاثرآور است، یکی یادآوری کشتار کارکنان کنسولگری ایران در مزارشریف در سال 1377 به دست طالبان از جمله محمود صارمی خبرنگار ایرانی است که به همین مناسبت این روز را در ایران روز خبرنگار نامیدند، دیگری از این جهت که امسال دوباره شاهد همان رویدادهای 23 سال پیش هستیم.

هجوم همه‌جانبه طالبان برای تصرف شهر استراتژیک هرات شدت گرفته است و نبرد تن به تن مردم با این گروه مذهبی تروریستی به دروازه‌های شهر رسیده است. پیش از آن اکثر ولسوالی‌های ولایت هرات مثل اسلام‌قلعه، کرخ و شیندند سقوط کرده‌اند.

سیاست جمهوری اسلامی ایران در قبال افغانستان همواره این بوده است که یک افغانستان دوست با سهم داشتن همه گروه‌های قومی در قدرت آن سهیم باشند و حتی طالبان هم به عنوان یک جریان فکری در بخشی از قدرت سهیم باشد و نه اینکه تمامی آن را در اختیار بگیرد.

با حضور طالبان در شهرهای مختلف افغانستان، ایده‌های خوش‌بینانه مقامات داخلی کشور یا اظهاراتی که عده‌ای از آنان با انگیزه‌های سیاسی مطرح می‌کردند؛ مبنی‌بر اینکه این طالبان با گذشته فرق کرده است، روز‌به‌روز به محاق می‌رود و هربار بیشتر مشخص می‌شود ریشه‌های این طالبان همانی است که بود‌ه است.