طالبان

طالبان شهر به شهر جلو می‌آید و سعی می‌کند منافذ حیاتی دولت کابل را ببندد. به هرحال اخبار افغانستان برای مردم ما نیز خوشایند نیست. جامعه معیار و سنجش شان در چنین مواقعی انسانیت است نه سیاست. شاید برخی سیاسیون در کشورمان از چنین پیشروی‌هایی حتی خشنود باشند و طالبان را جنبش اصیل منطقه خطاب کنند ولی این موضوعات باعث نمی‌شود نگاه مردم کوچه و بازار به این گروه تغییر نماید.

17 مرداد امسال از دو جهت تاثرآور است، یکی یادآوری کشتار کارکنان کنسولگری ایران در مزارشریف در سال 1377 به دست طالبان از جمله محمود صارمی خبرنگار ایرانی است که به همین مناسبت این روز را در ایران روز خبرنگار نامیدند، دیگری از این جهت که امسال دوباره شاهد همان رویدادهای 23 سال پیش هستیم.

هجوم همه‌جانبه طالبان برای تصرف شهر استراتژیک هرات شدت گرفته است و نبرد تن به تن مردم با این گروه مذهبی تروریستی به دروازه‌های شهر رسیده است. پیش از آن اکثر ولسوالی‌های ولایت هرات مثل اسلام‌قلعه، کرخ و شیندند سقوط کرده‌اند.

سیاست جمهوری اسلامی ایران در قبال افغانستان همواره این بوده است که یک افغانستان دوست با سهم داشتن همه گروه‌های قومی در قدرت آن سهیم باشند و حتی طالبان هم به عنوان یک جریان فکری در بخشی از قدرت سهیم باشد و نه اینکه تمامی آن را در اختیار بگیرد.

با حضور طالبان در شهرهای مختلف افغانستان، ایده‌های خوش‌بینانه مقامات داخلی کشور یا اظهاراتی که عده‌ای از آنان با انگیزه‌های سیاسی مطرح می‌کردند؛ مبنی‌بر اینکه این طالبان با گذشته فرق کرده است، روز‌به‌روز به محاق می‌رود و هربار بیشتر مشخص می‌شود ریشه‌های این طالبان همانی است که بود‌ه است.

سرعت و قدرت پیشروی‌های طالبان در افغانستان حتی با روایت‌های دولتی شگفت‌آوراست. این گروه که 20 سال زیر شدیدترین فشارهای نظامی و بمباران‌های امریکا و ناتو قرار داشته است چگونه به جذب این همه نیرو پرداخته تا آنجا که گفته می‌شود 170 شهرستان را به تصرف خود درآورده و پایتخت این کشور را مورد تهدید قرار داده است.

پس از تحولات اخیر در افغانستان و رفتن یا فرار امریکایی‌ها از آنجا و دست بالا پیدا کردن طالبان، این گزاره مطرح شده است که طالبان کنونی با طالبان پیشین فرق کرده و قابل اعتماد شده است. گزاره‌ای که از سوی بخشی از اصولگرایان حاکم تکرار می‌شود. این گزاره به کلی نادرست است.