اقتصاد ایران

در دوره‌های انتخاباتی طی سنوات گذشته، کاندیداهای اصلی شعارهای کلی می‌دادند. اکنون کاندیداهایی فرعی برای اینکه به‌زعم خود جلب رای کنند، وعده‌هایی سر می‌دهند که بعضا اگر در سطح جامعه انعکاس پیدا کند جز روش پوپولیستی چیز دیگری نیست و رای گرفتن بدین طریق با وعده‌های فریبنده تعریف می‌شود

شرایط امروز مقصران زیادی دارد اما یکی از مهم‌ترین آنها حسن روحانی است. امروز اگر کار به درستی انجام می‌شد، بدون دردستر تفکر اعتدال و عقلانیت می‌توانست تداوم پیدا کند.

شرایط اقتضا می‌کند که گام آخر بر «گذار از کرونا» برداشته شود و آن، برنامه فعال‌سازی مجدد کسب‌وکارها و خروج از محدودیت‌ها (در کنار برنامه واکسینه کردن جامعه) طی 3 تا 4 ماه آینده به بعد است. به عبارت دیگر، با هدف اتخاذ رویکرد فعال (active) به جای رویکرد منفعلانه (passive)، می‌توان این انتظار را داشت که خیز اقتصاد ایران در مسیر برگشت به مسیر میان‌مدت و سپس بلندمدت خود برداشته شده است.

سیاست‌گذار محترم تصور می‌کند هدف اصلی بنگاه‌های تولیدی، اشتغال‌زایی است. بنابراین بدون فراهم کردن بسته‌های حمایتی، هزینه نیروی کار را افزایش می‌دهد. درحالی‌که اصل و قاعده در اقتصاد خُرد بر این است که بنگاه‌ها به‌دنبال حداکثر کردن سود (یا حداقل کردن زیان) هستند و بنابراین هر قدر هم که منصف و خیرخواه باشند، مجبور می‌شوند نیروی کار خود را تعدیل کنند.  

رشد نقدینگی است که قیمت دارایی‌هایی مثل مسکن، سهام، ارز و طلا را تعیین می‌کند. به‌ویژه به دلیل رابطه بسیار نزدیک نقدینگی و قیمت ارز، در اقتصاد ما همواره قیمت ارز متغیر پیشران تلقی شده و قیمت بقیه دارایی‌ها را به دنبال خود ‌کشانده است. شاید در بخشی از سال‌های ۹۸ و ۹۹، نقدشوندگی بالای سهام باعث شد که شاخص به چنین متغیری تبدیل شود.