یادداشت‌ها

یادداشت/ در سالی که گذشت اقتصاد ایران در تله عدم قطعیت ها گرفتار شد و در سایه نبود یک الگوی مدون و برنامه ریزی شده، بودجه ۱۴۰۰ تقدیم مجلس شد که دعوای بین جناح های سیاسی را با خود به همراه داشت. هرچند رفت و برگشت های بودجه در نهایت به اصلاحاتی در آن منجر شد، اما تغییری در شاکله آن ایجاد نکرد. بودجه ای که ارائه شد تا چه اندازه می تواند روشنگر مسیر اقتصاد ایران در سال آینده باشد؟
حامیان سگ‌ها انسان‌هایی با تناقضات اخلاقی هستند که متوجه معضل رهایی سگ‌ها در طبیعت نمی‌باشند.
با تشکیل وزارت شعار، فرق میان شعار و واقعیت، به طور کامل مشخص می شود. مردم و مسوولان می دانند کدام بخش از سخنان و عملکردها، شعاری و کدام بخش، واقعیت است.
آیا ما در حوزه «سیاست» و تأمین «رفاه ملی» در دولت انقلابی آینده شاهد ظهور چنین مردانی هستیم که بتوانند از سیم‌خاردار درونشان عبور کنند و در ساخت و تولید «قدرت ملی» هر کدام نقش ویژه خود را ایفا کنند و مردم را در انتخاب درست رئیس‌جمهور آینده یاری کنند؟
مثلث تعیین‌کننده حداقل دستمزد، اکنون هر سه در بحران‌اند و هر‌یک نیز وضعیت خود را بحرانی‌تر از دیگری عنوان می‌کند. لذا رسیدن به یک توافق جمعی و افزایش 39 درصدی حداقل دستمزد را باید به فال نیک گرفت و برآمده از درک محدودیت‌های سه ضلع این توافق دانست.
بنابر مطالعات انجام‌شده در این برنامه بین‌المللی، ایران در ناحیه‌ای فعال از نظر جنبایی پوسته قرار دارد که بخش بیشترش بدون لرزه و بخش کوچکی از آن به صورت زمین‌لرزه خودنمایی می‌کند. این منطقه هرساله زلزله‌های با بزرگاهای مختلف را تجربه می‌کند.

نرخ تورم بسیار بالا است و به‌ویژه در کالاها و خدمات مورد استفاده دهک‌های پایین(از قبیل مواد خوراکی) نرخ تورم بسیار نامطلوب بوده و به شدت به سطح رفاه این دهک‌ها آسیب زده است، اما هنوز نرخ تورم متوسط سالانه رکورد قبلی سال ۱۳۷۴ را پشت سر نگذاشته است.
این حجم از خروج سرمایه و نیروی انسانی در گذشته بی‌سابقه بوده است. تا موانع پیش روی مردم برداشته نشود، هیچ تحولی را در اقتصاد شاهد نخواهیم بود. تمامی هم و غم بخشی از صاحبان قدرت متوجه دوچرخه‌سواری بانوان و امثال این است. در حالی که آنان اهتمام چندانی به رفع فقر، رفع نابرابری، کاهش فساد، ایجاد اشتغال و تولید ندارند. 
بازگشت کامل ایران به اجرای تعهدات برجامی آنگونه که آمریکا از ایران انتظار دارد به نوعی تحقیر تهران تلقی خواهد شد. از گذشته نیز مرسوم بوده که ممکن است کشور شکست را بپذیرد اما تحقیر را به هیچ وجه نخواهد پذیرفت.
آنها می‌آیند، فضای انتخابات را می‌شکنند، حواس‌ها را به خود جلب می‌کنند تا نامزدهای اصلی یک جریان زیر سایه این حضور به فعالیت خود ادامه دهند.
احتمالا هر جامعه‌ای ساسی‌مانکن و تتلوی خودش را دارد. با این تفاوت که ما سال‌هاست داعیه فرهنگسازی داریم و دنبال اتوپیای غریب خود هستیم، اما یک ویدئوکلیپ از خواننده‌ای مطرود همه برساخته های ذهنی‌مان را به هم می‌زند.
اگر کسی دچار اضطراب «افراطی وغیر منطقی» شود؛ مشکل عادی را «فاجعه‌ای» می‌پندارد که «به زودی» و «اجتناب‌ناپذیر» بر او فرود می‌آید و می‌پندارد، به خاطر «خطاها وگناهان نابخشودنی» که حتی «در گذشته‌های دور» مرتکب شده است سزاوار این «بلای بزرگ» است!
برخی از متولیان رسمی، گمان می‌کنند که باید نظام آموزشی را انحصاری‌تر از قبل کنند و دانش‌آموزان و دانشجویان را با متون و افراد گزینش‌شده‌تری آموزش دهند! اگر این راه نتیجه می‌داد تاکنون داده بود. بعید است که جامعه‌ای را بتوان یافت که جوانان آن تا این حد نسبت به تاریخ معاصر خود بیگانه شده باشند.
جامعه بین‌المللی با ضرب‌الاجلی سه ماهه برای دستیابی به توافق با تهران روبه‌رو است که براساس آن اگر تا خرداد سال آینده گام مثبتی در راستای حل و فصل این پرونده برداشته نشود و تحریم‌ها کنار نرود، ایران درصدد کنار گذاشتن توافق اخیر با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی برخواهد آمد.
ساختار سیاسی در جمهوری اسلامی، جزو ساختارهای تمرکزگراست و استان‌ها، شهرستان‌ها و مناطق کوچک‌تر نقش محدودی در اداره کشور دارند. این درحالی است که در بسیاری از کشورهای جهان، تحولاتی گسترده در حوزه اداره شهرها و ارایه خدمت به مردم رخ داده و اگر ما نخواهیم با این مسیر همراهی کنیم باید هزینه سنگینی بپردازیم.
بهار می‌تواند نویدبخش شور و نشاط در جامعه ایران باشد مشروط بر آنکه ظرفیت‌های داخلی و ابتکار عمل نیروها و جریان‌های سیاسی داخلی معطوف به فهم دقیق از مسائل کشور و ارائه برنامه‌های کارشناسی‌شده برای مواجهه با مسائل ساختاری و تودرتوی کشور باشد.
سرمایه اجتماعی اصلاح‌طلبان در سایه ناکامی دولت در تحقق خواسته‌های مردم و بهبود اوضاع معیشتی طبقات ضعیف جامعه، بسیار آسیب دیده است. آنان از یک سو به تعامل و اعتمادسازی می‌اندیشند و از سوی دیگر نگران کاهش اعتبار پایگاه اجتماعی خویش هستند.
حباب‌بازان و سوداگران مخالف این واکسن هستند؛ ولی با استقلال تدریجی بانک‌های مرکزی در جهان طی چهار دهه اخیر حتی ائتلاف حباب‌بازان با قدرت سیاسی هم نتوانسته است باعث بازگشت به عصر تورم‌خواری شود.
یادداشت/این روزها همه از سفره هایی حرف می زنند که هر روز کوچکتر از روز گذشته می شود؛ از معیشتی که در گرانی های چند سال اخیر زندگی را روز به روز برای مردم سخت کرده است. انعکاس گرانی در چشم های همه کسانی که به حداقل ها فکر می کنند، پیداست، حالا چه کارگر، چه کارمند و چه سرپرست خانوار، چیزی که عیان است، گرانی های یک سال گذشته است که بر زندگی همه تاثیرگذاشته است.
معاونت نسبتاً جدید سیما در نشست خبری برنامه‌های نوروز 1400 از برنامه «نود» با صفات «خوب» و «پربیننده» یاد کرده و بر نظر علی فروغی دربارۀ فردوسی‌پور صحه نگذاشته و در عین حال گفته انتخاب مجری در اختیار مدیر شبکه است. جای دیگر هم از اجتناب‌ناپذیر بودن تغییر برخی مدیران شبکه‌ها گفته. آیا می‌توان این سخنان را به منزلۀ تمایل او به احیای نود و بازگشت عادل دانست یا آغاز یک زورآزمایی است ومعلوم نیست زور او بچربد؟ یادداشت امروز کند‌و‌کاوی در این‌باره است...
سازمان آگهی های پرسون