برجام

پس از گذشت دو ماه و اندی از روی‌کار‌آمدن دولت سیزدهم و توقف طولانی در ایستگاه ششم مذاکرات وین، ظاهرا قرار است بروکسل میزبانی نشستی بین ایران و ۱+۴ را عهده‌دار شود.

چند روز اخیر یکسری اتفاقات افتاد که نشان داد دولت سیزدهم اولا، نوعی سامان و وحدت لازم را در زمینه سیاست خارجی ندارد. دوما، روش دقیقی برای مقدمه‌چینی مذاکرات آینده در پیش نگرفته است. تحلیل و فرضیه‌ام را از گزارش سازمان مدیریت و بودجه دولت شروع می‌کنم. گزارشی که داده شد، نوعی فاجعه‌سازی پوپولیستی بود به‌گونه‌ای که توان چانه‌زنی ایران را در شرایط کنونی تضعیف خواهد کرد، مگر اینکه دولت گزارش واقع‌گرایانه‌ای را ارائه دهد.

شرایط به‌گونه‌ای حساس است که با یک حجم وسیعی از ترافیک دیپلماتیک در سطح منطقه و بین‌المللی مواجه هستیم. بعد از اینکه انریکه مورا به ایران آمد و احتمالا براساس نقل‌‌قول خبرگزاری‌های خارجی به دعوت آقای باقری‌کنی بوده است، ولی از نتایج مشخص نیست، الا اینکه ایران قول داده تا دو هفته آینده با مقامات اروپایی در بروکسل ملاقات کند. از طرف دیگر رابرت مالی به عربستان و امارات رفت که با‌اهمیت بود.

احیای برجام موتور محرکه احیای روابط ایران و عربستان است، اگر در ادامه تهران و دولت رئیسی آغاز مذاکرات با اعضای 1+4 و آمریکا را برای احیای برجام در دستور کار قرار دهد، بی‌شک عربستان با دور تندتری به سمت احیای مناسبات با ایران پیش خواهد رفت، چون هم باعث کاهش هزینه‌های اقتصادی و امنیتی برای ریاض در جنگ یمن خواهد شد و هم این تنش‌زدایی می‌تواند امتیازات دیگری برای سعودی‌ها درخصوص دیگر پرونده‌ها را به دنبال داشته باشد.

از زمان امضای توافقنامه برجام تاکنون، یک عده از اصولگرایان اصرار دارند که این توافقنامه از هر جهت علیه منافع جمهوری اسلامی است و در مقابل، مدیران دولت روحانی و حامیان اصلاح‌طلب آن هم تأکید می‌کنند که این توافقنامه از هر جهت، منافع و مصالح نظام را تأمین می‌کند.