اصولگرایان

یکی از رفتارهای به نسبت غیراخلاقی که در جامعه ایران به‌ویژه نزد اصولگرایان جوان رواج دارد، فضاسازی رسانه‌ای برای تعلق پست‌های حکومتی به افراد است. هر کس برای خود چند نفر را دارد که او را به عنوان یکی از نامزدهای مهم فلان پست یا وزارتخانه معرفی می‌کنند تا از این طریق به نفع او فضاسازی صورت گیرد.

این روزها برخی تغییر مواضع در اصولگرایان دیده می‌شود که ذهنیت عمومی را نسبت به امکان نزدیک شدن دیدگاه‌ها به یکدیگر و کاهش تنش‌های سیاسی در جامعه کم می‌کند. از سوی دیگر فضای عمومی به گونه‌ای است که کسی حرف دیگری را نمی‌شنود، بلکه ابتدا مواضعی را نسبت به هم منتسب می‌کنند، سپس آن مواضع مجعول را نقد و رد یا تخطئه می‌کنند.

بعد از اتمام آخرین نشست علنی مجلس در هفته‌ای که گذشت، فهرست وزرای پیشنهادی دولت سیزدهم توسط رییس‌جمهور اعلام شد و روز شنبه نیز با اعلام رییس مجلس، اعلام وصول شد تا پایانی باشد بر گمانه‌زنی‌ها، کابینه‌ای که نه تنها فراجناحی نیست بلکه حتی به نظر می‌رسد در اردوی اصولگرایان هم گزینشی انتخاب شده است.

اتحاد به‌معنای همکاری صمیمانه و کار مشترک تا دستیابی به نتیجه قطعی، در سایه انعطافِ معقول و از‌خودگذشتگی و توان اقناع در درون یک گروه یا بین چند گروه حاصل می‌شود. از این جهت، اتحاد نه‌فقط ضروری‌ترین امر اجتماعی؛ بلکه بزرگترین فضیلت سیاسی نیز به حساب می‌آید.

اصولگرایان این روزها رفتاری ناامید کننده دارند.جلوی چشم شان علیرضا زاکانی اینگونه شهردار تهران می‌شود اما به جای آنکه به یاد دوران حسن روحانی فغان و فریاد کنند با ایما واشاره در حال اعتراض هستند!یعنی از آن همه بی‌پروایی وشجاعت در اعتراض به نیروهای اعتدالی و اصلاح طلب رسیده‌اند به کنایه‌های ریز و نا مفهوم در پستوهای تاریک به گروه‌های حامی زاکانی!

یکی از شعارها و ادعاهای اصلی اصولگرایان این است که مشکلات کشور با یک مجلس و دولت انقلابی و کار جهادی حل خواهد شد. خوشبختانه آنان هم‌اکنون این شرط را محقق‌شده می‌دانند زیرا دریافت آنان از مجلس و دولت بعدی انقلابی و جهادی است، طبعا برون‌داد آن نیز باید حل مسائل کشور باشد.

اصولگرایان به ویژه آنان که معتقدند دولت و حکومت مطلوب از دو هفته دیگر شکل می‌گیرد، وعده‌ها و شعارهای زیادی دادند. ادعاهایی در عرصه عدالت، مبارزه با فساد، توسعه، اشتغال، مدیریت کارآمد و هر چیز دیگری که به ذهن بیاید. برخی از این ادعاها بیشتر شعار توخالی است.

اقدام یا ابتکار یک فعال سیاسی در اعلام یا علاقه به «نیروی چهارم»، اهل تاریخ سیاسی را یاد «نیروی سوم» خلیل ملکی می اندازد. حال آن که در جدال «مشارکت و انحصار» و دو‌گانه های دیگر به دشواری می‌توان راه سوم و چهارم و پنجم گشود. هرچند شاید وجه مشترک این دو همان «دلیری و استواری اخلاقی» باشد که داریوش آشوری در توصیف نماد «نیروی سوم» به کار برده بود تا فرجام «نیروی چهارم» چه باشد...

شرایطی که در قوه سه‌گانه در حال حاضر حاکم شده قبلا تجربه کرده‌ایم که نیروهای حاکم بر قوای سه‌گانه یکدست و هماهنگ از لحاظ اردوگاه سیاسی شده‌اند. در دولت آقای احمدی‌نژاد این اتفاق افتاده و اتفاقا علاوه بر این مساله، امور دیگر هم بر وفق دولت بوده است، اما به جای موفقیت ناکامی‌هایی به بار آمده است.