اصولگرایان

اصولگرایان به ویژه آنان که معتقدند دولت و حکومت مطلوب از دو هفته دیگر شکل می‌گیرد، وعده‌ها و شعارهای زیادی دادند. ادعاهایی در عرصه عدالت، مبارزه با فساد، توسعه، اشتغال، مدیریت کارآمد و هر چیز دیگری که به ذهن بیاید. برخی از این ادعاها بیشتر شعار توخالی است.

اقدام یا ابتکار یک فعال سیاسی در اعلام یا علاقه به «نیروی چهارم»، اهل تاریخ سیاسی را یاد «نیروی سوم» خلیل ملکی می اندازد. حال آن که در جدال «مشارکت و انحصار» و دو‌گانه های دیگر به دشواری می‌توان راه سوم و چهارم و پنجم گشود. هرچند شاید وجه مشترک این دو همان «دلیری و استواری اخلاقی» باشد که داریوش آشوری در توصیف نماد «نیروی سوم» به کار برده بود تا فرجام «نیروی چهارم» چه باشد...

شرایطی که در قوه سه‌گانه در حال حاضر حاکم شده قبلا تجربه کرده‌ایم که نیروهای حاکم بر قوای سه‌گانه یکدست و هماهنگ از لحاظ اردوگاه سیاسی شده‌اند. در دولت آقای احمدی‌نژاد این اتفاق افتاده و اتفاقا علاوه بر این مساله، امور دیگر هم بر وفق دولت بوده است، اما به جای موفقیت ناکامی‌هایی به بار آمده است.

در نگاه اول به نظر می‌رسد که آقای رییسی با برخورداری از حمایت همه ارکان نظام هم توانایی بیشتری برای حل مشکلات کشور دارد و هم چالش‌های پیش روی ایشان کمتر است و دورانی از ثبات و آرامش متوجه جامعه ایران خواهد بود.

هر چند که اصلاح‌طلبان مجدانه و پر قدرت به میدان آمدند تا با لیست جمهور موفقیت خود در انتخابات دوره پنجم شورای شهر تهران را تجربه کنند اما این همت آنها با حمایت مردم توام نشد و همین امر بود که موجب گردید اقبال عمومی و ذائقه رای دهندگان تهرانی از اصلاح‌طلبان به اصولگرایان تغییر یابد.

پایان انتخابات ۱۴۰۰ سرآغاز دور تازه‌ای از حیات جناح‌های سیاسی اصولگرا و اصلاح‌طلب است. اگر به وقایع آبان‌ماه ۹۸ و شعار «اصلاح‌طلب اصولگرا دیگه تمومه ماجرا» نگاهی دوباره بیندازیم، درخواهیم یافت این شعار که مورد پسند اپوزیسیون قرار گرفته بود و تحقق پیروزی‌شان را در دمیدن به آتش این شعار می‌دیدند، اینک این شعار کارکرد تازه‌ای پیدا کرده است.

ادبیات و پاره‌گفتارهای کاندیداهای منتسب به جریان اصولگرایی در کمپین‌ها و مناظره‌های انتخاباتی حول این چند گزاره کانونی سامان یافته است که «وضعیت کنونی به‌دلیل پایین‌تر از سطح استانداردبودن معیشت جامعه غیرقابل‌پذیرش و ناخوشایند است».