به گزارش سایت خبری پُرسون، دعا و نیایش جایگاه و منزلت والایی دارد و آثار زیادی برآن مرتبط است.
قرآن کریم می‌فرماید:
"الذین آمنوا و تطمئن قلوبهم بذکر الله الا بذکر الله تطمئن القلوب." (سوره رعد/28)
مناجات با خداوند باعث کاهش اضطراب، آرامش درونی و افزایش امید به زندگی می‌شود. اعتقاد به دعا و نیایش، انسان را به سوی اهداف معنوی و مادی هدایت کرده و حس امید و هدفمندی را در او تقویت می‌کند.
احساس نزدیکی و قرب الهی
دعا به انسان می‌آموزد که در عالم هستی تنها نیست و خداوند شنونده و بینای اعمال اوست. این اتصال باعث کاهش احساس تنهایی و افزایش احساس نزدیکی به خالق می‌شود و نیاز به کمال‌جویی انسان را پاسخ می‌دهد.
اثرات درمانی
مطالعات و تجارب نشان داده‌اند که دعا در روان‌درمانی و بهبود وضعیت روانی انسان نقش دارد. حتی در طب فقهی، دعا به عنوان یکی از ابزارهای درمانی شناخته شده است و مطالعات ویلیام جیمز و الکسیس کارل، اثر مثبت دعا بر سلامت روحی و جسمی انسان را تأیید می‌کنند.
انس و پیوند اجتماعی
دعا نه تنها ارتباط انسان با خدا را تقویت می‌کند، بلکه پیوند او با جامعه و دیگران را نیز مستحکم می‌سازد. در نماز و دعا، ما برای دیگران و خود دعا می‌کنیم و این امر به احساس همدلی و وحدت اجتماعی کمک می‌کند.
پشتوانه و حامی
با دعا، انسان احساس می‌کند پشتوانه‌ای نیرومند و آگاه در تمام مشکلات زندگی دارد. این حس امنیت و حمایت، نیرو و انگیزه لازم برای مواجهه با مشکلات و سختی‌ها را فراهم می‌کند.
ایجاد معنویت و عرفان
دعا راهی به وادی معنویت و مکاشفه درونی است. امام سجاد (ع) و امام علی (ع) بر اهمیت دعا در اتصال قلب به خدا و دسترسی به رحمت و برکات الهی تأکید کرده‌اند.
امید
دعا انسان را به ایده‌آل‌ها و آرمان‌های والاتر متصل می‌کند و حس امید به زندگی، موفقیت و تحقق تمایلات مادی و معنوی را در او ایجاد می‌کند.
پرورش عواطف
نیایش باعث توسعه سرمایه‌های عاطفی و روحی انسان می‌شود و محبت و بغض نسبت به دوستان و دشمنان خداوند را شکل می‌دهد. این پرورش عاطفی، پایه رشد معنوی و اخلاقی فرد است.
کسب فضائل اخلاقی و مسیر صحیح زندگی
دعا و نیایش به انسان کمک می‌کند راه درست زندگی را بیاموزد، از زشتی‌ها دوری کند و فضائل اخلاقی را کسب کند. اعمال دعا در شب‌های قدر و سایر فرصت‌های معنوی، انسان را به سوی سعادت و اخلاق الهی هدایت می‌کند.
نتیجه‌گیری
در معارف اسلامی، دعا به عنوان «مغز عبادت» شناخته می‌شود؛ به این معنا که حتی اگر دعای انسان مستجاب نشود، اثر روحانی و روانی آن برقرار است و انسان از پیوند با خالق بهره‌مند می‌شود. دعا موجب آرامش، امید، رشد اخلاقی و معنوی و اتصال به عالم هستی می‌شود.
منبع: بهداشت نیوز
