شرکت در انتخابات؛ حق یا تکلیف؟

پرسون ـ از نظر حقوقی انسان‌ها مالک سرزمینی هستند که در آنجا به دنیا آمده‌اند البته مالکیت انسان نسبت به سرزمین خود مالکیتی مشاع است یعنی فرد در ذره ذره خاک ان سرزمین سهیم بوده و می‌تواند ادعای مالکانه داشته باشد.

مالکیت انسان بر سرزمین خود امری ذهنی و انتزاعی نیست بلکه در قالب برخورداری و اعمال یک سری «حق»ها عینیت می‌یابد اینکه یک نفر در هر کشوری که متولد می‌شود حق تابعیت آن کشور را کسب می‌کند، این حق تابعیت از همان مالکیتی ناشی می‌شود که فرد به صورت مشاع بر سرزمین خود دارد.

از دیگر حقوق مالکانه انسان‌ها نسبت به سرزمین خود حق تعیین نوع نظام سیاسی حاکم، حق انتخاب مدیران و مسئولان عالی‌رتبه کشور، حق مشارکت سیاسی و اجتماعی و... است، البته این حق‌ها مانند سایر حقوق انسان‌ها نافی مسئولیت‌ها و تکالیف مدنی افراد جامعه نیست و وظایفی را در اعمال کنش‌های سیاسی بر دوش شهروندان قرار می‌دهد.

این که اذعان شود اگر کسی در انتخابات شرکت نکند پاسپورت بگیرد و از کشور خارج شود با حقوق انسان‌ها که ناشی از مالکیت او بر سرزمین مادری است منافات دارد، همه افراد جامعه که به سن قانونی رسیده‌اند می‌توانند در فرایندهای سیاسی کشور مشارکت داشته و در انتخابات ریاست جمهوری که تعیین یکی از مسئولان عالی‌رتبه کشور است حضور داشته باشند.

اگر کسی نخواهد از این حق قانونی خود استفاده کرده و در فرآیندهای سیاسی مثل انتخابات شرکت نکند به دلیل این که صرفا حقی را از خود سلب کرده است به‌هیچ عنوان قابلیت سرزنش یا مجازات نخواهد داشت.

مشکل اصلی، دیدگاهی است که نه تنها مشارکت سیاسی را «حق» شهروندان نمی‌داند بلکه آن را «تکلیف» افراد جامعه تلقی کرده و با این موضوع برخوردی آمرانه دارد.

وقتی که انسان قانونا و شرعا مکلف به انجام امری شود سرپیچی از آن نیز توام با تعزیر و مجازات خواهد بود.

این که فلان آقا صراحتا می‌گوید هر کس رای ندهد از مملکت خارج شود ناشی از این است که وی در مکتبی تلمذ نموده که اساسا رای مردم را «زینت» حکومت می‌داند نه مبنای مشروعیت و حقانیت نظام سیاسی.

نویسنده:اردشیر محمدی ـ فعال رسانه