سازمان شانگهای

ایران بعد از ۱۶ سال از درخواست پذیرش در سازمان همکاری‌‌‌های شانگهای با موافقت قاطع اعضا - که روال متعارف آن سازمان است- به عضویت این سازمان در آمد. اما این پذیرش تا زمان به عضویت کامل درآمدن آن، مستلزم پذیرش تمامی شرایط عضویت کامل - که خود امری زمان‌بر بوده - است؛ چراکه عضویت کامل هندوستان و پاکستان که تقاضای پذیرش خود را در سال ۲۰۰۵ به سازمان موصوف داده بودند و در سال ۲۰۱۵ یعنی ۱۰ سال بعد به عضویت سازمان پذیرفته شده بودند، بالاخره دو سال بعد از آن یعنی در سال ۲۰۱۷ که این دو کشور تمامی شرایط عضویت کامل را پذیرفتند، مورد قبول قرار گرفت.

خبر عضویت ایران در سازمان شانگهای با واکنش‌های متفاوتی مواجه شده است؛ برخی آن را «بسیار مهم و استراتژیک» دانستند و برخی نوشتند «پذیرش عضویت دائم ایران در سازمان همکاری شانگهای از آنچه فکر می‌کنیم اهمیت کمتری دارد..» برخی این اتفاق را «تلاشی تاریخی» و مرهون تکاپوی دولت قبل و اقبال دولت فعلی دانسته‌ و برخی سعی کرده‌اند آن را مثل یک عکس فوری به دولت فعلی نسبت دهند و به آن افتخار کنند.

پیوستن ایران به سازمان شانگهای در جریان نشست اخیر سران کشورهای عضو این سازمان در دوشنبه پایتخت تاجیکستان یک پیروزی راهبردی و استراتژیک برای ایران تلقی می‌شود.

ایران سرانجام به عضویت دایمی پیمان شانگهای درآمد. این اقدام موفقیتی استراتژیک برای ایران و پیمان مذکور است. این سازمان در ابتدا برای پرهیز از رقابت‌های درونی شوروی و چین برنامه‌ریزی شده بود .اما به تدریج منافع و اولویت‌های ژئوپلیتیک، زمینه حضور برخی از کشورهای آسیای میانه را هم فراهم آورد.

حضور ایران در سازمان شانگهای با ۸۳ میلیون نفر جمعیت و ۱/۶۸۰ هزار کیلومتر وسعت، آنقدری مهم نیست که جایگاه ژئوپولیتیک ما در مرکزیت جهان برای آن سازمان مهم است.