سازمان شانگهای

قرنطینه شانگهای ادامه دارد و هیچ نشانه‌ای از کاهش سختگیری‌ها برای مهار همه‌گیری کرونا مشاهده نمی‌شود. روز بیستم ماه جاری، تقریبا نیمی از جمعیت ۲۵میلیون نفری شانگهای می‌توانستند از خانه خارج شوند. مقامات محلی اعلام کرده بودند، در بخش‌‌‌هایی از این شهر که پرجمعیت‌ترین شهر چین است، همه‌گیری مهار شده است. اما دو روز بعد، بسیاری از محدودیت‌هایی که برای جابه‌جایی‌ها در نظر گرفته شده بود، بار دیگر اعمال شد و مردم دچار سردرگمی شده‌اند. گزارش شده است که زنگ‌های خطر در خانه کسانی که به کرونا مبتلا شده‌اند، نصب شده تا از خروج آنها از خانه جلوگیری شود. از سوی دیگر، برخی مناطق تخلیه شده است تا عملیات‌‌‌های ویروس‌زدایی انجام شود. عده زیادی از مردم نیز به مراکز قرنطینه انتقال می‌یابند.

ایران بعد از ۱۶ سال از درخواست پذیرش در سازمان همکاری‌‌‌های شانگهای با موافقت قاطع اعضا - که روال متعارف آن سازمان است- به عضویت این سازمان در آمد. اما این پذیرش تا زمان به عضویت کامل درآمدن آن، مستلزم پذیرش تمامی شرایط عضویت کامل - که خود امری زمان‌بر بوده - است؛ چراکه عضویت کامل هندوستان و پاکستان که تقاضای پذیرش خود را در سال ۲۰۰۵ به سازمان موصوف داده بودند و در سال ۲۰۱۵ یعنی ۱۰ سال بعد به عضویت سازمان پذیرفته شده بودند، بالاخره دو سال بعد از آن یعنی در سال ۲۰۱۷ که این دو کشور تمامی شرایط عضویت کامل را پذیرفتند، مورد قبول قرار گرفت.

خبر عضویت ایران در سازمان شانگهای با واکنش‌های متفاوتی مواجه شده است؛ برخی آن را «بسیار مهم و استراتژیک» دانستند و برخی نوشتند «پذیرش عضویت دائم ایران در سازمان همکاری شانگهای از آنچه فکر می‌کنیم اهمیت کمتری دارد..» برخی این اتفاق را «تلاشی تاریخی» و مرهون تکاپوی دولت قبل و اقبال دولت فعلی دانسته‌ و برخی سعی کرده‌اند آن را مثل یک عکس فوری به دولت فعلی نسبت دهند و به آن افتخار کنند.