برجام

رهبران آمریکا و تروئیکا در حاشیه اجلاس گروه 20 بیانیه‌ای منتشر کردند و بازگشت به برجام را منوط به تغییر رفتار ایران دانستند. بعد از این بیانیه دو نکته را باید گفت. نکته اول خطاب به کشورهای اروپایی است که برجام یک طرف نداشت و طرف‌های متفاوتی داشت.

آقای رئیسی! مردم را لا به لای پیچیدگی‌های سیاست خارجی و تنش و تقابل دولت‌ها در فقره‌ی مذاکرات برجامی تنها نگذارید!

اگر امروز تاخیری در احیای مذاکرات وجود دارد به دلیل زیاده‌خواهی ایالات‌متحده آمریکاست. بنابراین منطقی است که ایران در مذاکراتی حاضر نشود که ذیل آن یک نگاه یک طرفه، درست ضد منافع ملی ایران وجود دارد. در ضمن اگر بخواهیم منطقی با مسأله برخورد کنیم در شرایط اقتصادی و معیشتی فعلی نباید پای میز مذاکره‌ای حاضر شویم که نهایتاً نتیجه مطلوبی برای ما در پی ندارد. ما باید با منطق، هوشمندی و برنامه‌ای همه‌جانبه به سمت مذاکره پیش برویم.

پایان دوره ریاست‌جمهوری حسن روحانی و مذاکرات برجامی که در وین صورت می‌گرفت، تنها به یک امضا نیاز داشت. روحانی به صراحت اعلام کرد اجازه دهید آخرین امضا را پای مذاکرات برجامی بیندازیم و برجام به انتها برسد. در آن زمان عده‌ای نمی‌خواستند برجام به نام روحانی که شروع کننده آن بود، خاتمه پیدا کند.

سوولان دیپلماسی کشور، گویی در فراغت کامل قلیان چاق کرده‌اند و با پک زدن به آن و فرستادن حلقه‌های دود به آسمان، منتظر چرخ گردون‌اند تا گوشه‌ای از آسمان سوراخ شود و از غیب، تحفه‌ای برسد و... . امیرعبداللهیان که گهگاه خوش‌خیالانه سخن می‌گوید، از زمانی برای مذاکره حرف می‌زند که برای فهم آن باید به علوم غریبه تسلط داشته باشیم.

با تأسف پیش‌بینی‌ها در مورد موضوعاتی که از قبل مطرح بود، دارد درست از آب درمی‌آید که شاید بیش از هر چیز نشان‌دهنده این است که عملا اختیار برجام از دست دیپلمات‌ها در ایران خارج است و به همین دلیل دیپلمات‌های ایرانی یکسری موضع‌گیری‌های ریشه‌ای را اتخاذ می‌کنند که نشان‌دهنده این است که شاید خودشان هم از موضع اصلی اطلاع ندارند.