یادداشت/ رسیدن به توسعه پایدار در کشورهای در حال توسعه بدون حضور جوانان ممکن نیست، جوانان سرشار از انرژی ، پویایی ، قدرت بدنی و دانش و جسارت کافی
برای توسعه شهرها هستند.
به گزارش سایت خبری پرسون از مرکزی ، امروزه مدیریت شهری بسیار متحول شده است و شهرها برای رفاه و آسایش بیشتر شهروندان با توجه به ظرفیتهای منطبق با بوم خود، مدیریت می شوند. در عصر حاضر و براساس تجربیات گذشته میزان رقابت پذیری شهرها براساس شاخص های زیست پذیری شهر، رفاه عمومی، آینده نگری و تاب آوری همواره مورد ارزیابی قرار می گیرد.
شهرسازی بی رویه بدون در نظر گرفتن توسعه پایدار و عدم نگاه به آینده در اذهان رنگ باخته و شهرسازی از منظر بایدها و نبایدها همچنین تهدیدها و فرصتهایی که برای آیندگان به ارمغان می آورد مورد توجه است.
هنگامی که از دو مقوله آینده و توسعه نام می بریم نمی توان نقش جوانان در توسعه پایدار شهری را نادیده گرفت.
توسعه پایدار شهری در همه ابعاد نیازمند توجه ویژه به نقش بازیگران آینده شهر و وزن شاخص هایی مانند سیاست، اقتصاد، محیط زیست و فرهنگ دارد.
لزوم توجه به خواست آینده سازان شهر و نیازهای آنها خصوصا تفکرات جاری و فرهنگ ساری در این طبقه یکی از مهمترین اهداف در رسیدن به توسعه پایدار شهری است.
از سال ۱۹۹۰ بحث توسعه پایدار شهری پررنگ شده است ولی تا زمانی که محورهای توسعه پایدار از پایین و با خواست مردم منطبق نشود و نتایج کوتاه مدت آن در زیست شهری و شهروندی آنها دیده نشود، نمی تواند در لایه های اجتماعی در قالب یک مطالبه فراگیر مطرح گردد.
باید توجه داشت بهترین افرادی که می توانند این آگاهی عمومی را بعنوان موتور محرک شهر به حرکت در آورند و رسالت خود را با چاشنی خلاقیت و پشتکار پیش ببرند، فقط جوانان در نقش آینده سازان هستند.
ایران با توجه به ترکیب جمعیتی یکی از جوانترین کشورهای دنیاست بنابراین بهترین و مناسب ترین شرایط را برای رسیدن به توسعه و پیشرفت در تمامی حوزه های علمی، اقتصادی ، سیاسی و فرهنگی دارد.
با صیانت و حمایت جدی همچنین برنامه ریزی هدفمند در جهت شکوفایی استعدادها و توانمندیهای این قشر فعال، می توان به توسعه پایدار دست یافت.
شایان ذکر است با انحصارطلبی مدیران سنتی و به بازی نگرفتن جوانان در مدیریت شهری، تنها دستاورد شهر، رواج بی هویتی و ترغیب این پتانسیل عظیم در جهت تخریب اموال عمومی است که بصورت رفتارهایی وندال گونه در جامعه بروز می یابدکه نتیجه ای جزسرخوردگی اجتماعی و کاهش حس تعلق به سرزمین را در بر ندارد.
تصمیم سازان و تصمیم گیران باید بدانند اعتماد به جوانان، فرصتی را در اختیار قرار می دهد که علاوه بر جبران مافات گذشته، می تواند در احیای سرمایه های اجتماعی، نقش بارزی داشته باشد و توسعه و پیشرفت همه جانبه را به شهروندان هدیه نماید و روحیه امید را در بین جوانان را زنده نماید.
باید بدانیم همانگونه که سرعت تحولات علمی و جهانی هر روزه رو به افزایش است و هر لحظه تعلل سبب خسارتهای جبران ناپذیری می شود، ماندن در الگوهای پوسیده و نخ نما شده سنتی و عدم توجه به جوانان می تواند خسارتهای فاجعه باری را در پی داشته باشد.
بجاست با تغییر دیدگاه ها و اعتماد به جوانان شهر، این عقب افتادگی را با چاشنی روحیه جوانگرایی به آیندگان شهر، هدیه کنیم.
فرزین وفائی نژاد
فعال فرهنگی و اجتماعی
