پدیده حاشیهنشینی از دهه 20 شمسی و با شروع صنعتی شدن ایران آغاز شد و در دهههای 40 و 50 و بیشتر از هر چیز متأثر از «اصلاحات ارضی» بر شتاب آن افزوده شد. رشد این پدیده در سالهای پس از انقلاب کماکان ادامه یافت، طوری که اسکان غیررسمی از 5 درصد در دهه 50، به بیش از 25 درصد رسید.
