به گزارش سایت خبری پُرسون، از خراسان رضوی؛ اشکان پَراذَران در یادداشتی فعال فرهنگی و اجتماعی با عنوان فئودالیزمِ شهری نوشت:
1-هانا آرنت (Hannah Arendt) نویسنده آلمانی-آمریکایی در یکی از مقالات مهمش درباره کم‌لطفی با فضاسازیِ بزرگ توسط فئودالیزم سخن می‌گوید؛ زمانی که در مدت طولانی هیچ دستاوردی نداشته باشی اما برای مهم جلوه دادن خود به کارهای کوچک بسنده کنی.
2- این نگاه پوسیده محصول دیدگاه فئودالیزمِ کسانی است که حاشیه شهر را مجالی برای آزمون و خطا می‌دانند. آنقدر کاری برای حاشیه شهر انجام نمی‌دهند که بی‌اهمیت‌ترین کار در مدت طولانی با ارزش می‌شود. به جای حل مشکل آب ناسالم، ترازِ نامناسبِ فضای آموزشی و پژوهشیِ بزرگسال، حمل و نقل در شأن مردم و هزار داستانِ پرتکرار دیگر، با یک روکش آسفالت دو متری در یک کوچه فرعی مردم حاشیه شهر را خوشحال میکنیم. و جالب‌تر این‌که با فضاسازی رسانه‌های متملق، کار را طوری جلوه می‌دهیم که گویی بیمارستان هزار تخت‌خوابی کلنگ زده‌ایم! آنقدر کارهای ارزشمند را انجام نمی‌دهیم که تلاش‌های کم یا بی‌ارزش، تبدیل به یک اقدام با ارزش می‌شوند. یا به طور مثال شرح وظایف خود را به طرز عجیبی رسانه ای میکنیم و فراموش میکنیم انجام وظایف حیطه بندی شده الزام کاری محسوب می شود.
3- حاشیه شهر سالیان زیادی است که درگیر مسئله آب ناسالم است. موردی که هر کمیسیون حاشیه شهرِ شورای شهر قبل از روی کار آمدن برای دیده شدن و جلب نظر مردم روی آن مانور می دهد اما بعد از مدتی روی کار آمدن فراموش می شود. آسیب های اجتماعی، معضلاتِ اعتیاد و سرانه بی کیفیت آموزشی و عدم بهره‌برداری از مراکز تخصصی پژوهشی و علمی تنها چند مورد از مباحث تبعیض آمیز در مدیریت شهری است.
4- تا زمانی که مباحث دسته بندی بشود امکان توسعه در حاشیه شهر وجود نخواهد داشت. طبقه بندی مشکلات و اولویت دار کردن بالای شهر و تزریق بودجه های حاشیه شهر به مناطق تراز اقتصادی توسعه شهری را فقیر خواهد کرد. اگر هم توسعه را تنها در روکش آسفالت و نصب سرعت گیر میبینیم انصافا باید نگاه خودمان را نسبت به توسعه شهری تغییر دهیم.
منبع: پرسون
