ارزهای دیجیتال

زندگی بشر، همواره با بهره‌‌‌گیری از دانش و فناوری به سمت تکامل و بهبود در حرکت است. یکی از عرصه‌‌‌های این تحولات، مراودات مالی و بستر اقتصاد است. با اینکه بیش از یک‌دهه از ظهور فناوری بلاک‌چین می‌‌‌گذرد، شاهد هستیم که در عرصه‌‌‌های کلان اقتصادی، چنان‌که باید از آن بهره گرفته نشده و به نوعی با توجه به اثرات ناشناخته برخی قابلیت‌‌‌های این فناوری در عرصه اقتصاد کلان، بهره‌‌‌گیری از آن با وسواس و احتیاط بیشتری همراه است. برخی کشورها با ایجاد ارز دیجیتال ملی به صورت آزمایشی (با گزینش برخی از قابلیت‌‌‌های فناوری بلاک‌چین و توجه به محاسن آن، مانند افزایش سرعت و کاهش هزینه) سعی در عملیاتی‌‌‌سازی مراودات مالی با بهره‌‌‌گیری از این فناوری دارند.

ایران جزو کشورهایی است که بخش خصوصی فعال و پویایی در حوزه بلاک‌چین به صورت عام و رمزارز به صورت خاص دارد و توانسته است فضای جذابی برای سرمایه‌گذاری عامه مردم در این بازار پدید آورد؛ اما در بخش عمومی آن، نوعی نگاه محافظه‌‌‌کارانه به این حوزه به چشم می‌‌‌خورد. نهادهای دولتی دخیل در حوزه بلاک‌چین، از زمان ورود پدیده رمزارز به ایران، عملکردی ناهماهنگ و بعضا متناقض را به نمایش گذاشتند که به سردرگمی فعالان بازار و جامعه منجر شد. این رویکرد محدودیت‌‌‌محور، همچون مانعی بر سر راه ارتقای نقش ایران در بازار جهانی رمزارز عمل کرد.