آموزش و پرورش

مدتی است که موضوع لایحه رتبه‌بندی معلمان در مجلس و دولت و بین فرهنگیان مورد بحث است و در این لایحه علاوه بر بحث معیشت معلمان ارتقای جایگاه و شأن مقام معلم و افزایش صلاحیت‌های حرفه‌ای معلمان مورد توجه است ولی هیچ‌گاه نظام رتبه‌بندی معلمان به معنای واقعی اجرایی نشده و تحقق نیافته است و هر بار که این موضوع مطرح شده، فقط با کمی افزایش حقوق به پایان رسیده و این موضوع به یک سریال تکراری ناامید کننده برای فرهنگیان تبدیل شده است.

این روزها تلاش می‌شود تا در حد امکان آموزش حضوری شود و دانش‌آموزان که نزدیک به دو سال است از فضای کلاس و مدرسه فاصله گرفتند به مدرسه بازگردند. صرف‌نظر از مباحث مربوط به درستی یا نادرستی این تصمیم که مسوولیتش با ستاد ملی مبارزه با کرونا است، می‌خواهم به چند نکته پیرامون مدرسه پس از کرونا اشاره کنم.

روایت روزهای آموزش مجازی از سوی والدین بیشتر شبیه یک دردنامه است؛ دردنامه‌ای که مسئولان آموزش و پرورش خود را نسبت به آن به خواب زده‌اند.

در سوم شهریورماه بود که حسین باغگلی گزینه پیشنهادی دولت سیزدهم برای وزارت آموزش‌وپرورش، نتوانست از مجلس رای‌اعتماد بگیرد و رئیس‌جمهور از روز چهارم شهریور‌ماه علیرضا کاظمی معاون پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش‌وپرورش را به سمت سرپرست این وزارتخانه منصوب کرد و تا امروز هنوز گزینه اصلی این وزارت برای رای‌اعتماد به مجلس معرفی نشده است.