حسن هانی زاده کارشناس مسائل بینالملل در گفتگو با سایت خبری پرسون، در خصوص ارقام و هزینههای آمریکا در پی خروج مفتضحانه از افغانستان اظهار داشت: سیاستهای آمریکا در طول دو دهه گذشته به ویژه پس از حادثه یازده سپتامبر ۲۰۰۱، تصمیمگیریهای کاملاً احساسی و برگرفته از نگاه هژمونی دولتمردان آمریکا بوده است.
هانی زاده ادامه داد: حمله به افغانستان بعد از حادثه یازده سپتامبر و اشغال افغانستان و اشغال عراق در سال ۲۰۰۳، دو حرکت استراتژیک کاملاً اشتباه از سوی دولتمردان وقت آمریکا بوده که بدون برنامهریزی و بدون داشتن یک راهبرد طولانی برای امنیت و ثبات منطقه انجام شد.
وی همچنین تصریح کرد: 20 سال اشغال افغانستان و هزینهکردی بالغ بر ۶ تریلیون دلار و هزاران کشته و زخمی از نیروهای آمریکا و ناتو نشان داد که آمریکا نمیتواند مدیریت و مهندسی منطقه را بر اساس یک برنامهریزی دقیق و منطقی انجام دهد. به همین دلیل پس از دو دهه هزینههای سنگین مالی و انسانی در افغانستان با شکست مواجه شد.
این کارشناس مسائل بینالملل با اشاره به اینکه خروج شتابزده آمریکا از افغانستان را میتوان مشابه اشتباه اشغال افغانستان تلقی کرد، گفت: انتظار میرفت که آمریکاییها پیش از خروج شتابزده از افغانستان، دولت اشرف غنی و ارتش افغانستان را تقویت میکردند و به تدریج و به صورت سیال قدرت را به ارتش و دولت افغانستان منتقل میکردند اما آنها اشتباه دیگری را مرتکب شدند و آن سپردن قدرت به طالبانی بود که هیچگونه برنامهای برای دولتسازی در افغانستان ندارد.
هانی زاده افزود: هدف آمریکاییها همان استراتژی هرج و مرج سازنده در منطقه است تا کشورهای پیرامونی افغانستان را دچار یک بحران امنیتی کنند.
وی تشریح کرد: در حال حاضر طالبان که تقریباً تمام افغانستان را تصرف کرده است دست بالا را در تحمیل شرایط خود به آمریکا دارد چرا که آمریکاییها نفوذ خود را در افغانستان از دست دادهاند و طالبان میتواند شرایط خود را به آمریکا و کشورهای غربی تحمیل کند.
این کارشناس مسائل بینلملل عنوان کرد: آمریکاییها دچار ناکامی و شکست در افغانستان شدهاند و در حال حاضر طالبان به دنبال ایجاد دولتی است که همه طیفهای سیاسی در آن مشارکت داشته باشند اما رفتار خشونتآمیز و توأم با سرکوب طالبان در طول روزهای گذشته نشان داد که طالبان به تنهایی نمیتواند به افغانستان مسلط شود.
حسن هانی زاده در پایان خاطر نشان کرد: در حال حاضر کشورهای پیرامونی مانند ایران، ترکیه، پاکستان و حتی روسیه و چین باید یک برنامهریزی بومی و دقیق برای حفظ امنیت افغانستان و انتقال تدریجی قدرت به همه طیفهای سیاسی داشته باشند. در غیر این صورت وضعیت افغانستان تا مدتهای طولانی ناپایدار خواهد بود که این ناامنیها به کشورهای منطقه نیز سرایت خواهد کرد.