به گزارش سایت خبری پرسون، "در" عمارت باب عالی کاخ گلستان که در سمت خیابان ناصر خسرو واقع است، سالها بود که بسته و به نوعی ورودی شرقی کاخ گلستان بسته بود، برایناساس و به گفته آفرین امامی - رئیس مجموعه میراث جهانی کاخ گلستان، "درب" عمارت باب عالی در ماه آینده بازگشایی میشود.
به گفته امامی، بازگشایی "درب" شرقی کاخ گلستان باعث ارتباط و وصل محور گردشگری خیابان امام خمینی، مدرسه دارالفنون و خانه امام جمعه بازار ناصر خسرو میشود.
مرمت عمارت باب عالی به مدت یک سال صورت پذیرفته است و به گفته "جبار آوج" معاون فنی کاخ گلستان، مجموعه باب عالی دارای چهار ورودی است که ورودی نخست با کاشیکاریهای زیبا مزین شده است و ورودی دوم نیز برای استراحت ملاقات کنندگان بوده که به صورت هشتی و با گچ بریهای زیبا طراحی شده است. همچنین ورودی سوم عمارت باب عالی به حیاط کاخ گلستان و از جهتی به تالار آئینه ارتباط پیدا میکند و در نهایت بالکن عمارت باب عالی که مشرف به خیابان ناصرخسرو است.
"آوج" با تاکید بر معماری فرهنگی ایرانیان در ورودی خانهها عنوان میکند: به دلیل ارتفاعات متفاوت در عمارت باب عالی، در معماری این مجموعه سعی شده تا خستگی ایجاد نشود. همچنین بالکن ایوان باب عالی دارای ارزشمندترین و ظریفترین آئینه کاری و گچبریها در معماری ایرانی است. مساحت عرصه عمارت باب عالی 500 متر مربع است و اعیان آن 1200 مترمربع است و روبروی "درب" باب عالی که ماه آینده بازگشایی میشود، مسجد مروی به خوبی رویت میشود.
گفتنی است، کاخ گلستان یا کاخ موزه گلستان با قدمتی بالغ بر ۴۴۰ سال، یکی از منحصر به فردترین مجموعههای تاریخی ایران و تهران است. اطلاق نام گلستان به این مجموعه، ریشه در بنیان تالاری به نام «گلستان» بوده که از بناهای عهد آقا محمد خان قاجار بوده و در سال ۱۲۱۶ ه.ق و در عهد فتحعلی شاه قاجار به پایان رسیده است
کاخ گلستان از عهد صفویه تا دوران معاصر دستخوش تغییراتی شدهاست. هر چند که بنیان کاخ گلستان به دوران شاه عباس صفوی و به سال ۹۹۸ ه.ق و با احداث چهار باغی در داخل حصار شاه طهماسب و بعدها و در زمان شاه سلیمان صفوی (۱۱۰۹ – ۱۰۷۸ ه.ق) با ساخت دیوان خانهای در همان محدوده چنارستان شاه عباسی شکل میگیرد، ولی امروزه از آن بنیانها اثری در میان نیست و داشتههای موجود کاخ گلستان از لحاظ دیرینگی محدود به بخشی از آثار و ابنیه از دوران زندیه بوده و فراتر از آن نمیرود. کاخ گلستان در دوم تیرماه ۱۳۹۲ خورشیدی و در سی و هفتمین اجلاس سالانه کمیته میراث جهانی سازمان یونسکو در پنوم پن، پایتخت کامبوج به عنوان میراث بشری از جانب یونسکو به ثبت رسیده است.