سید محی الدین حسینی ارسنجانی

در ده سال اخیر، هزاران استاد و عضو هیأت علمی دانشگاه‌های ایران کشور را ترک کرده‌اند؛ این مهاجرت گسترده نخبگان، تهدیدی جدی برای آینده علم، پژوهش و توسعه پایدار در کشور محسوب می‌شود.

در آستانه ۲۰ مهر و روز حافظ، پرسش اصلی این است: آیا شیراز و متولیان فرهنگی می‌توانند این یادمان ملی و جهانی را در شأن شخصیت والای خواجه اهل راز برگزار کنند یا بار دیگر گرفتار حاشیه‌ها و برنامه‌های سطحی خواهیم شد؟حافظ میراث‌دار عشق، عرفان و انسانیت است؛ یادروز او باید آینه‌ای از این ارزش‌ها باشد.

دانشگاه در هر جامعه‌ای باید موتور محرک توسعه و آغازگر تغییرات نوین باشد، اما در ایران این نهاد علمی بیش از آنکه نقشی در صنعت، کشاورزی و اقتصاد ایفا کند، به تولید مدرک بسنده کرده است. انبوه پژوهش‌ها و اختراعات دانشگاهی نیز اغلب در قفسه‌ها خاک می‌خورند و کمتر به مرحله اجرا می‌رسند؛ نتیجه آنکه دانشگاه به‌جای پیشران تحول، به نهادی کم‌اثر در مسیر توسعه ملی بدل شده است.

آغاز سال تحصیلی تنها شروع کلاس‌ها و درس‌ها نیست، بلکه فرصتی دوباره برای تمرین مهربانی و همدلی است. مهر اگر با محبت معلمان، تدبیر مدیران و توجه به دانش‌آموزان محروم همراه شود، می‌تواند شیرین‌ترین خاطرات را برای آینده‌سازان این سرزمین رقم بزند. به عبارت دیگر تجربه آغاز مهر و روز اول مدرسه تا همیشه با دانش آموزان می ماند پس بهتر است با محبت و مهربانی آغاز شود.

۳۱ شهریور، سالروز آغاز دفاع مقدس، یادآور ایستادگی جانانه ایرانیان در برابر تجاوز دشمن و آزمونی بزرگ برای خدمت و خیانت به وطن است. رزمندگان با جان و ایمان خود از خاک و ناموس کشور دفاع کردند، در حالی که برخی خیانتکاران، مسیر دشمن را هموار کردند. امروز نیز وظیفه ما شناخت خادمین واقعی وطن و حمایت از آنان و مواجهه با خائنین است.

در کشوری که هر کسی گویی تریبون کارشناسی را در دست دارد، مدیران و مسئولان بدون دانش کافی درباره مسائل کلان سیاسی، اقتصادی و اجتماعی سخن می‌گویند، و رسانه‌ها نیز هر واژه‌شان را منعکس می‌کنند، اعتماد عمومی در معرض خطر است و تصمیم‌گیری‌ها زیر سایه اظهار نظرهای غیرمتخصصانه به بازی گرفته می‌شوند. پرسش این است: چگونه می‌توان جلوی «از همه جا و همه کس گویی» را گرفت و فضا را به تخصص و آگاهی واقعی بازگرداند؟