یادداشت

در شرایطی که طی ماه‌های گذشته شاهد تحولی معنایی و محتوایی در مورد برجام نبوده‌ایم، به نظر می‌رسد دورنمای احیای برجام کم‌رنگ شده است. اگرچه برخی تحولات مانند بحران اوکراین در این امر بی‌تأثیر نبوده، اما ریشه اصلی مشکل را باید در چارچوب سیاسی تنگی دانست که از ابتدا مبنای شکل‌گیری برجام بوده است.

رسانه‌های نوین به دلیل ارتباط متقابل فرصت این را فراهم می‌کنند تا «همگان» شکل بگیرند.

در شرایطی که با نزدیک‌شدن به هفته آخر تیرماه، هفتمین سالگرد نهایی‌شدن توافق‌نامه هسته‌ای در چهاردهم جولای سال 2015 را به‌زودی پشت‌سر خواهیم گذاشت، روابط اروپایی کشور که پس از موافقت‌نامه هسته‌ای و برطرف‌شدن پاره‌ای مشکلات اجرائی و لجستیکی، مالی - پولی و نفتی می‌رفت تا افق امیدواری برای دو طرف این مناسبات را تصویر کند که به دلایل گوناگونی با وضعیتی مواجه شد که اروپای واحد با تمام مشکلات اقتصادی، سیاسی و نظامی و ضمن درگیرشدن در جنگ تحمیلی روسیه علیه اوکراین و با وجود محاسبه منطقی درباره سود و زیان دیپلماسی مبتنی بر نتایج موافقت‌نامه هسته‌ای در مناسبات با جمهوری اسلامی ایران، تبدیل به جولانگاهی برای عرض‌اندام و سم‌پاشی‌های عناصری از منطقه همجوار جغرافیایی کشور تا معارضین نفرت‌پراکن مستقر در اروپا علیه مناسبات بروکسل – تهران شده است.

انسان به امید زنده است. ما در عصر شتابندگی تاریخ به سر می‌بریم. انقلاب ارتباطات همه مرزها را تغییر داده و گرایش به گفت‌وگو و مشارکت را شتاب داده است. امید اجتماعی، در بستر گفت‌وگو، مشارکت اجتماعی و جامعه بانشاط شکل می‌گیرد. امروز ایران، نیازمند تقویت امید اجتماعی است و این امیدآفرینی، می‌تواند گسست حال و آینده را رفع کند و تاب‌آوری جامعه را بالا ببرد.

این یکی، دو هفته درباره تصمیم‌هایی درمورد حجاب بانوان، واکنش‌هایی بروز کرد که گاهی وجهی از اعتراض را نشان می‌داد. به گمان من این‌گونه واکنش‌ها ناشی از عدم همه‌سو‌نگری به این تصمیم‌هاست. بگذارید برای روشن‌شدن منظور به عقب برگردیم.

پرونده فعالان محیط‌ زیست جزء پرونده‌های پرابهامی است که هنوز نتوانسته افکار عمومی را قانع کند؛ پرونده‌ای که گفته‌ها و شنیده‌ها درباره آن بسیار است و با وجود همه نارضایتی‌ها از ادامه حبس فعالان محیط‌ زیست، وارد پنجمین سال خود می‌شود؛ آن‌هم در شرایطی که هنوز چرایی دقیقی از جاسوس‌بودن هفت فعال محیط‌ زیست (یک نفرشان دو سال پیش آزاد شد) اعلام نشده است.

اوﻟﻮﯾﺖﺑﻨﺪی ﭼﯿﺴﺖ و ﭼﺮا اﻫﻤﯿﺖ دارد؟ ﺗﻌﯿﯿﻦ اوﻟﻮﯾﺖﻫﺎ ﺑﺮای ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد، ﺿﺮوری اﺳﺖ.

زمانی‌که در جلسه‌ای فردی در میان حرف‌هایش به پریشان گویی وآسمان و ریسمان بافی مشغول می‌شود با سر‌رفتن حوصله مخاطبان دوست و همراهش به وی می‌گویند: «برادر حرف زدن بلد نیستی؛ سکوت کردن که بلد هستی.» گاهی برخی از ما حتی هنر سکوت را نیز به‌درستی بلد نیستیم.

فرهنگ عمومی مردم و مدیریت فرهنگی و اجتماعی در جامعه ما، مملو از تضادها و پارادوکس های عجیب و غریب است.

چندی پیش رهبر معظم انقلاب در دیدار دست‌اندرکاران کنگره شهدای جامعه عشایری کشور فرمودند هرکس مردم را ناامید کند، برای دشمن کار می‌کند. رهبر انقلاب، تضعیف ایمان دینی، تضعیف امید و خوش‌بینی به آینده کشور را از‌جمله مؤلفه‌های جنگ نرم علیه ملت دانستند و خاطرنشان کردند: القای بی‌آیند‌گی، بن‌بست و اینکه مسئولان اداره کشور را بلد نیستند، از‌جمله کارهای بدخواهان ایران است و امروز هرکس مردم را از آینده ناامید، یا ایمان‌های مردم را تضعیف، یا مردم را به تلاش‌ها و برنامه‌ریزی‌های مسئولان بی‌اعتقاد یا بدبین کند، چه بداند و چه نداند، به سود دشمن کار می‌کند.

رومن رولان در کتاب «زندگی و آثار» خود جمله قصار جالبی دارد که انگار وصف‌الحال شرایط امروز کشور ماست، زمانی که می‌گوید: «مرا با حقیقت بیازار، اما هرگز با کذب، آرامم نکن!»

در لیست بهترین شهرهای دنیا برای زندگی یعنی شهرهایی که شهروندانش کیفیت خیلی خوبی برای زندگی‌کردن دارند، از آب‌و‌هوای تمیز برخوردارند، میزان استرس در آنها پایین است و خدمات رفاهی در بهترین شکل آن وجود دارد، تهران این پایتخت بدقواره و کثیف کشور ما جزء 10 شهر بد دنیا قرار گرفته است.

مهاجران افغانستانی هم‌زبان و هم‌دین و بعضاً با ما مذهب مشترک دارند. اعیاد ملی و مذهبی مشترکی داریم.

بگیر و ببندهای تابستانه برای دختران و زنان این کشور، بی‌حرمتی به دختران ایران و بی حرمتی به همه ایران است.

این روزها نوجوان‌ها سر زبان‌ها افتاده‌اند و ماجرای بلوار چمران شیراز هم به این جریان دامن زده است.

حواشی و حرف و حدیث پیرامون معرفی هیات دولت و وزیران پیشنهادی در آغاز هر دولتی امری است اجتناب‌ناپذیر که فارغ از سلیقه سیاسی و جناح‌بندی‌های حاکم بر مجلس و دولت در ادوار مختلف شاهد آن بوده و بعدتر هم خواهیم بود، زیرا حسب سابقه، تکرار این حواشی به حدی بوده که می‌توان از آن به عرف و رویه حاکم بر رژیم‌های سیاسی کشورها یاد کرد.