مذاکرات برجام

پیوستن ایران به سازمان شانگهای در جریان نشست اخیر سران کشورهای عضو این سازمان در دوشنبه پایتخت تاجیکستان یک پیروزی راهبردی و استراتژیک برای ایران تلقی می‌شود.

آنچه مسلم است عضویت در پیمان‌های منطقه‌ای برای هرکشوری به‌لحاظ سیاسی و اقتصــادی از اهمیت بالایی برخوردار بوده و می‌تواند به افزایــش مبادلات تجاری و همچنین مناسبات دیپلماتیک وسیاسی منجــر شود اما در موضوع پیوستن ایران به سازمان همکاری شانگهای با توجه به‌حضور کشورهایی که ایران سهم نه چنـدان بالائی در مبادلات اقتصادی و روابط سیاسی دارد برخلاف آنچه این سازمان را ابزاری برای دور زدن تحریم‌ها و ایستادگی در برابر محدودیت‌های اروپا و آمریکا می‌دانند به نظر می‌رسد در راستای سوق دادن جمهوری اسلامی ایران به سمت انجام مذاکرات برجامی است.

سید ابراهیم رئیسی گفته است:«ما ابایی از مذاکره نداریم، اما گفت‌وگو با فشار چه نوع گفت‌وگویی است؟ من قبلا گفته‌ام گفت‌وگو و مذاکره در دستور کار دولت است. آنچه ما دنبال آن هستیم رفع تحریم‌هاست و ما از منافع ملت یک قدم عقب‌نشینی نخواهیم کرد. مذاکره، باید نتیجه‌محور باشد، نه گفت‌وگو برای گفت‌وگو و نه مذاکره برای مذاکره.» اینکه آقای رئیسی از مذاکره ابایی ندارد، بسیار عالی است. اینکه مذاکره در دستور کار دولت است، از آن هم عالی‌تر!

با ناکام ماندن ۶ دور مذاکرات هسته‌ای در وین، به نظر می‌رسد، بایدن و تیم سیاست خارجی‌اش در حال بازنگری در استراتژی‌های پیشین خود هستند. در کانون این استراتژی، پیش از این احیای برجام قرار داشت که از طریق بده-‌بستان امتیازات در سطح متوسط (گلدیلاکس) مورد پیگیری قرار می‌گرفت.