فردوسی

شب و خاموشی پر گشته از احوال درون/ بس کشانده است هوا را به سحر بهر جنون
کوچه‌ها بوی پر از راز مگو را دارند/ وز بهاری که هوادار به کویی دارند
مست از ایزد اردی به بهشتم ره داد/ بر سر خانقه سعدی شیرازم داد
مرغکان از سحر آواز به سعدی دادند/ خانقه پر شد از آواز به سعدی دادند
از قناتی که قنوتش به بلندای جهان/ ماه‌یان را به هوا خواه بلندای مهان
گوید از بهر سحر کام‌روایی سازید/ که به هنگام نماز است روایی سازید