سیاست خارجی

ضرب‌المثل«هزار دوست کم و یک دشمن زیاد است» باید به‌عنوان سرفصل ادبیات ذهنی سیاست‌خارجی ایران باشد! همه امور در جهان امروز نسبی ا‌ست بنابراین در فضایی که منافع ملت و یا همان منافع ملی اولویت اصلی حکمرانان جوامع است حکمرانان ایران نیز نباید خود را تافته ‌جدا ‌بافته از حکمرانان دیگر جوامع به حساب بیاورند چراکه دنیای امروز دنیای واقعیت‌هاست بنابراین دو ضرب‌در دو در همه جغرافیا‌ها چهار می‌شود! پس منافع ملت و یا همان منافع ملی به تعبیری علم اعداد و ریاضی ا‌ست به‌همین دلیل است که تفاوت جوامع غنی و جوامع فقیر در روش و منش حکمرانان‌شان رقم می‌خورد!

پرونده هسته‌ای ایران ناشی از مباحث حقوقی نیست و بیشتر بر مبنای رویکردهای سیاسی به نگاه می‌شود. بحث‌‌های سیاسی هم از آنجا نشأت می‌گیرد که آژانس و کشورهایی که مخالف فعالیت‌های هسته‌ای ایران هستند همیشه به این فعالیت‌های ایران مظنون و بی‌اعتمادند و تهران برای اینکه شبهات را برطرف کند، باید شفاف‌سازی کند تا اعتماد‌سازی صورت گیرد.

این روزها مصادف است با پنجاهمین سالگرد جدایی دایمی بحرین از ایران. بعد از اتفاقات و تفاهماتی که از ژانویه 1969 شروع شد و به اعلام استقلال بحرین در 23 مرداد 1350 و پذیرش عضویت بحرین در 31 شهریور همان سال انجامید، پرونده بحرین به عنوان جزیی از قلمرو ایران بسته شد

ایران به عنوان یکی از قدرت‌های منطقه باید مراقب ابعاد پیدا و پنهان تحولات افغانستان باشد، در فضایی که طالبان حمایت بی‌چون و چرای پاکستان، عربستان، قطر، امارات، ترکیه و... را دارد سیاست خارجی ایران باید مبتنی بر کنش باشد نه واکنش! باید پذیرفت کشورهایی مثل پاکستان، عربستان، ترکیه، قطر و همچنین امارات و بحرین و... از این‌که ایران به عنوان یکی از قدرت‌های منطقه مطرح است، خشنود نیستند! بنابراین حکمرانان‌شان با کمک اربابان‌شان در فرآیند زمان به دنبال تضعیف قدرت منطقه‌ای ایران هستند.

در کشــور ما پــایــگاه و اتکای نظام به مــردم است و اساسا جمهوریت به عنــوان یک رکن نظام، کشــور و قانــون اساسی مشخــص شده است. در زمان جنگ سرد که شرایطی دو قطبی ایجاد شــده بود، وابستگی به یکی از قدرت‌ها تضمین ماندگاری بــود و در دوران تک‌قطبی شدن جهان، وابستگی صرفا به آمریــکا می‌توانست برای حاکمان ایجاد بقا کند و امروز نیز قدرت‌ها ســه قطبی شده است.

از همان زمان که در روزنامه سلام حضور داشتم، یکی از اعتراضات برخی از خوانندگان روزنامه به مساله کمک‌های خارجی ایران بود. استدلال می‌شد در حالی که مردم ما نیازمند هستند، چرا باید به کشورها و مردم دیگر کمک کرد؟ به‌طور خلاصه استدلال می‌کردند، چراغی که به خانه روا است، به مسجد حرام است.