دولت

از شبنه اعلام می‌کنند که از دوشنبه تا شنبه هفته بعد تعطیل است. این یعنی یا اهل سفر، باروبندیل را ببندید تا ما جاده‌ها را نیستیم.

چه غریــبانه رفتی آقای مذاکره!. چه سکوت تلخ و چه بدرقه سردی. آیت‌ا... هاشمی هم که دیگر نیست‌ تا‌ جور بی‌معرفت‌ها را بکشد. گفتم بی‌معرفت‌ها؛ ‌یاد خود آقای هاشمی افتادم که جفا و ناسپاسی از‌ دست این جماعت، کم نکشید؛ ولی قدمی از ادای حق‌الناس عقب ننشست.

متاسفانه یکی از مشکلات دیروز و امروز جامعۀ ما، نداشتن تفکر و مدیریت سیستمی در اداره امور کشور است، تفکر و مدیریتی که مجموعه‌ای از عناصر، افراد، سازمان‌ها و احزاب را به نحوی با هم مربوط کند که با هماهنگی هم و در راستای منافع ملی مردم و کشور، نقش معین و هدفمندی را به صورت پیوسته و وابسته به هم انجام دهند.

مجلس شورای اسلامی که یکی از وظایف اصلی آن نظارت بر حُسن اجرای قانون است، خود فاقد یک مکانیزم نظارتی است و این فقدان نظارت باعث مشکلات عدیده‌ای در کشور شده است و خصوصا بخش اجرایی کشور را با مشکل جدی مواجه ساخته است.

نوشتن درباره پایان کار بیژن زنگنه در نفت، کار ساده‌ای نیست تا نه به جانب‌داری متهم شوی و نه به بی‌انصافی! اعتقاد دارم بیژن زنگنه، توسعه‌گراترین و مقتدرترین فردی بود که می‌توانست در دولت روحانی در راس وزارت نفت قرار گیرد. یادم هست در تابستان ۹۲، وضعیت نفت پس از بی‌ثباتی‌های مکرر، آن‌قدر ناگوار بود که حتی جمعی از مخالفان قدیمی زنگنه که عمده آن‌ها در طیف جنوبی‌های نفت هستند، خواستار انتخاب زنگنه بودند تا آرامش به کشتی طوفان‌زده نفت برگردد

دوره ریاست‌جمهوری دکتر روحانی به سر رسید و کلید دفترش را به رئیس‌جمهور جدید تحویل داد؛ کلیدی که قرار بود قفل‌های بسیاری را باز کند ولی به هر دلیل نشد. چرا؟ آیا کلیدها (سیاست‌ها) نامناسب بودند یا اینکه کلید اصلی در اختیار او نبود؟ طبیعی است که دولت او کارهای بسیاری کرد که باید قدرشان را دانست ولی در زمینه اقتصاد، کمبودها آنچنان زیاد هستند که در یک یادداشت کوتاه نمی‌توان به آنها پرداخت.

احساس مسئولیت و پاسخگویی در قبال رفتارهای فردی و اجتماعی نشانه بارزی از بلوغ فکری و رشد عقلی می‌باشد. در نظام‌های سیاسی، نظریه‌های مردم سالاری براساس مطالبه گری و پاسخگویی از طرف دولتمردان ارکان اصلی و ثابت می‌باشند. حرکت منطقی و مستمر یک نظام سیاسی اگر بر دو محور یاد شده ( مطالبه گری وپاسخگویی) استوار باشد هیچ تهدیدی بر آن کارگر و موثر نخواهد افتاد.

دوران مسئولیت آقای روحانی بعد از هشت سال تصدی ریاست‌جمهوری ایران به پایان رسید. بدیهی است نقد و ارزیابی عملکرد دولت آقای روحانی امر پسندیده‌ای است که باید انجام شود‌ اما فضای عمومی و به‌ویژه فضای رسمی کشور به‌گونه‌ای است که گویی او نه خدمت بلکه خیانت مرتکب شده و نه‌تنها شایسته تقدیر نیست بلکه باید او را مجازات کرد و به تعبیری نقدها بیشتر بوی انتقام می‌دهد تا ارزیابی.

آقای روحانی هم رفت. ارزیابی دقیق و منصفانه عملکرد دوره هشت ساله او اکنون ممکن نیست. به ویژه اینکه ما منتظریم که ارزیابی عملکرد را با آینده‌ای که هنوز نیامده است مقایسه کنیم! در حقیقت باید گفت که در آینده همچون دفعات پیش، مردم حسرت گذشته را خواهند خورند. شاید فقط در دوره اصلاحات بود که چنین حسرتی مشاهده نشد.