در شرایطی که نارضایتی مردم از وضع موجود مسجل است و اصولگرایان هم در رسانههایشان مدام این نارضایتی را بازتاب میدهند، نمایش آثاری مثل گاندو فقط به کار تشدید بحران همبستگیِ هیأت حاکمه میآید.
دبیرکل جمعیت فداییان اسلام گفت: مردم با طیف چپ و راست کاری ندارند جناحها هم نتوانستند جذب حداکثری داشته باشند و دعوای اصلاحطلبان و اصولگرایان نه خدمت به مردم بلکه بر سر پست و مقام است.
دبیرکل جبهه حامیان قانون گفت: اصلاح طلبان و اصوالگرایان بازنده انتخابات ۱۴۰۰ خواهند بود و چهره ای مستقل، ولی نزدیک به نیروهای انقلاب و پایداری رای خواهد آورد.
عضو شورای وحدت اصولگرایان با بیان اینکه احزاب می توانند نقش موثری در گرم کردن فضای انتخابات ایفاء کنند، گفت:کاندیداها نیز باید از آدرس دادنهای غلط و بیان وعدههای توخالی به مردم پرهیز کنند.
دبیرکل حزب همبستگی دانش آموختگان ایران گفت: انتخابات 1400 یک طرفه و با رقابت درون جریانی است. اصولگرایان با این پیشبینی خوشبینانه به استقبال انتخابات رفتند.
یک فعال سیاسی اصولگرا گفت: به احمدینژاد بگویید اگر حداد عادل دست فرح را بوسیده تو روی مادر چاوز را بوسیدهای. ضمن اینکه حرف احمدینژاد تهمت، شایعه و بهتان است. احمدینژاد شخصیت بدی دارد و متاسفانه هیچ کسی را به اندازه خودش قبول ندارد.
محمد سلامتی فعال سیاسی اصلاح طلب گفت: نیروهای اصولگرا و اعتدالی به محض آنکه به مجلس رسیدند، صف خود را از اصلاحطلبان جدا کردند و راه خودشان را رفتند و همین باعث تضعیف عملکرد برنامهریزی شده اصلاحطلبان شد. با این وصف اصلاحطلبان هیچ مزیتی از چنین ائتلافهایی در راستای منافع اکثریت مردم کسب نکردند و درعین حال این تجارب و تکرار آن، تضعیف پشتوانه مردمی را نیز برای اصلاحطلبان بهدنبال داشت.
اصولگرایان به دنبال لیدری ابراهیم رئیسی هستند؛ جایگاهی مانند ناطقنوری در شورای هماهنگی نیروهای انقلاب سال 84 یا شاید هم فراتر مانند آیتالله هاشمیرفسنجانی در سالهای اخیر.
وزیر سابق فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: اگر اصولگرایان و نیروهای انقلابی در این مقطع سرنوشت ساز که تکلیف مدیریت اجرایی ۸ سال آینده کشور معلوم می شود هوشمندانه، مخلصانه و به درستی عمل نکنند چه بسا اصلاح طلبان مجدد با شیوه های تبلیغاتی خاص خود قوه مجریه را در دست بگیرند و امور کشور به روال فعلی ادامه یابد و مشکلات جامعه و نارضایتی مردم افزایش یابد.
از مجلس اول تا امروز در هر دورهای افرادی بودند که به لابی من های مجلس معروف شدند؛ همان افرادی که گاهی به دلیل سوابق حضورشان در پارلمان، گاهی به خاطر فعالیتهای سیاسی یا شأن و منزلت حزبی، یک سر و گردن بالاتر از دیگران بودند و توانستند از قدرت تاثیر گذاری بیشتری برخوردار باشند.