اصلاح طلبان

هفته گذشته جبهه اصلاحات ایران بیانیه‌ای را درباره ضرورت گفت‌وگوهای برجامی منتشر کرد و به نوعی خواهان ادامه این گفت‌وگوها و نیز نقد روند جاری بود.

امروزه پس از گذشت حدود یک ربع قرن از آغاز حیات پدیده‌ای به نام «جنبش اصلاح‌طلبی» در ایران، اگر چهره‌های موثر این پدیده را به بحث و گفت‌وگویی درباره آسیب‌شناسی اصلاحات فرا بخوانیم، معمولا نخستین حرف‌شان این خواهد بود که: «ابتدا باید مشخص شود چه ‌چیزی، چگونه در این نظام باید اصلاح شود!» در واقع همین یک جمله، از بی‌برنامگی و سردرگمی و بی‌نظمی عملکردِ اصلاح‌طلبان در 25 سال گذشته پرده برمی‌دارد و دلیل اصلی ناکامی سیاسی آنها را توضیح می‌دهد.

گفت‌وگوی آقایان سیدمصطفی تاج‌زاده و مهدی نصیری، درباره «دولت/ملت» و «امت/امامت»، فرصتی بود تا آقای نصیری روایت خویش از امت و امامت را بازنمایی کند. تاج‌زاده در این گفت‌وگو کوشید تا مبتنی بر نظریات مدرن، دستاوردهای علم سیاست، اندیشه‌های سیاسی جدید، دستاوردهای نظری روشنفکران و نواندیشان دینی و تجربه بیش از چهار دهه استقرار جمهوری اسلامی، روایت شهروندمدار و معطوف به حقوق شهروندی ارائه دهد؛ روایتی که سال‌هاست منادیان گفتمان اصلاحات عرضه می‌دارند.

خداوند در قرآن می‌فرماید پس به آن بندگانم بشارت ده که سخنان گوناگون را می‌شنوند و از بهترین آنها پیروی می‌کنند. متأسفانه یکی از مشکلات یا بیماری‌های مزمن جامعه ما حذف و کنارگذاشتن بسیاری از فکرها، نظرات و دیدگاه‌های راهگشا یا حذف نیروهایی است که با گرایش سیاسی و جناحی دولتمردان همخوانی ندارند.

از زمان امضای توافقنامه برجام تاکنون، یک عده از اصولگرایان اصرار دارند که این توافقنامه از هر جهت علیه منافع جمهوری اسلامی است و در مقابل، مدیران دولت روحانی و حامیان اصلاح‌طلب آن هم تأکید می‌کنند که این توافقنامه از هر جهت، منافع و مصالح نظام را تأمین می‌کند.