اصلاح طلبان

روز گذشته آقای حسین شریعتمداری سرمقاله کیهان را به موضوعی جالب اختصاص داد. در این متن، مطالب چند نفر از افراد از جمله بنده را دستمایه یادداشت خود کرده که بنده بخش مخصوص خود را در ذیل تقدیم می‌کنم.

کابینه دولت سیزدهــم به جهــت شــرایط کشـور و نارضایتی‌های مردم در حوزه‌های مختلف از اهمیت بالایی برخوردار است و از این رو در انتخاب افراد کابینه دیگر خط و ربط سیاسی فرد نباید ملاک قرار بگیرد و آنچه مهم است شایستگی، توانایی و تجربه فرد است.

اقدام یا ابتکار یک فعال سیاسی در اعلام یا علاقه به «نیروی چهارم»، اهل تاریخ سیاسی را یاد «نیروی سوم» خلیل ملکی می اندازد. حال آن که در جدال «مشارکت و انحصار» و دو‌گانه های دیگر به دشواری می‌توان راه سوم و چهارم و پنجم گشود. هرچند شاید وجه مشترک این دو همان «دلیری و استواری اخلاقی» باشد که داریوش آشوری در توصیف نماد «نیروی سوم» به کار برده بود تا فرجام «نیروی چهارم» چه باشد...

یکی از پدیده‌های عجیبی که در انتخابات اخیر دیده می‌شد، غلبه ذهنیت تبلیغاتی بر کنشگران سیاسی اصلاح‌طلب بود. ذهنیتی که پیش‌تر و حتی هم‌اکنون نیز نزد اصولگرایان به وفور دیده می‌شود و یکی از عوامل عدم درک درست آنان از پدیده‌های جامعه است و لذا هیچ‌گاه نمی‌توانند مسائل را حل کنند.

اصلاحات انتخابات محور حتی اگر نمرده باشد سکته‌ای سنگین کرده است. برای جریانی که به خشونت اعتقاد ندارد و بیگانگان را خوب می‌شناسد که جز برای خودشان برای هیچ کشوری خیری ندارند این سوال مهم پیش آمده است که اکنون با انبوه مشکلات خطیر مردم در برابر رقیبی که همه قدرت را تصاحب کرده است چه باید بکند و چه می‌تواند بکند؟

شرایطی که امروز اصلاح‌طلبان با آن مواجه هستند، از زوایای مختلفی قابل نقد، تحلیل و بررسی است که طبعا صاحب‌نظران و کارشناسان عرصه سیاست و احزاب در روزها و چه‌بسا سال‌های آینده به آن خواهند پرداخت.