طهری که خاستگاه اصولگرایی دارد، به دلیل روحیه آزادیخواهی و بیپرواییاش در بیان مواضع سیاسی و چالش مداوم با تنگنظریها و سختگیریها، در سالهای اخیر مورد توجه اصلاحطلبها بوده و حتی با لیست آنها به مجلس دهم راه یافته است
برنامه همکاریهای جامع ایران و چین موضوع داغ اجتماعی و سیاسی و اقتصادی شده است که از مردم عادی گرفته تا نمایندگان مجلس و متخصصین اقتصادی و سیاسی درباره آن گفتوگو میکنند، اما متأسفانه این موضوع با چنین اهمیتی از نظر حقوقدانان مورد توجه قرار نگرفته است.
دولت حسن روحانی با داشتن یک تجربه کافی از همه ابعاد کرونا؛ ناگهان در اسفند ماه دست به تصمیمی میزند که نتایج آن از قبل آشکار است و او در مقام دولتمردی با تجربه ۸ سال ریاست جمهوری کشور، چشم بر یک موضوع پیش پا افتاده در درک؛ اما بسیار خطرناک در وقوع میبندد. دلیل تصمیم اشتباه او چیست؟
مدیر میز چین در وزارت امور خارجه: در اسفندماه ۱۳۹۴ که رئیسجمهور چین به ایران سفر داشت، دو کشور بیانیهای بهعنوان مشارکت جامع راهبردی ایران و چین منتشر کردند که در بند ۶ آن قید شده بود یک برنامه بلندمدت تنظیم خواهند کرد.
ماشین «ساخت وسازهای ممنوعه» در پایتخت به جای آنکه در دوره «مدیران شهری منتقد شهرفروشی» متوقف شود همچنان در حال حرکت است. در آخرین حرکت این ماشین، یک مدرسه (مجتمع آموزشی) در گرانترین محله بازار املاک منطقه ۲ پایتخت تخریب شده و قرار است یک برج تجاری جای آن احداث شود.
زمانی بود که برنامههای تلویزیون را مردم و منتقدین محک میزدند. منتقدینی که حرفی برای گفتن داشتند و هنوز خیلی جدی تلویزیون میدیدند. این سالها برنامهها یا به اعتبار نظرسنجیهایی که هنوز ٨٢ درصد مردم را بیننده جدی خود میداند، یا با گزارش و نقدهای سفارشی و تبلیغات پولی در فضای مجازی، اعتبار میگیرند.
مسالهای که امروز در خصوص برجام وجود دارد، مساله میان ایران و امریکاست. برجام به این دلیل شکل گرفت که امریکاییها فعالیتهای هستهای ایران را به یک مساله امنیتی و بینالمللی تبدیل کردند.
در بهمن ۱۳۹۴ طی سفری که شیجیپینگ، رئیسجمهوری خلق چین به تهران آمدند در دیدار با مقامات ایران با صدور بیانیهای سطح روابط دو کشور را به مشارکت راهبردی ارتقا دادند، که در همان سال، مقام معظم رهبری این توافق را یک رابطه استراتژیک و کاملا درست و حکمتآمیز دانستند.
عضو هیاتمدیره اتاق مشترک ایران و چین: این روزها موافقان و مخالفان زیادی درخصوص برنامه همکاریهای جامع ۲۵ ساله ایران و چین صحبت میکنند، در اینجا سعی میکنم تا مساله را از ابعاد کمتر مورد توجه قرار گرفته، مورد مطالعه و واکاوی قرار دهم تا شاید شبهاتی که در این زمینه وجود دارد کمی برطرف شود.
هنوز نخستین ماه سال به پایان نرسیده که دو محیطبان کشور؛ مهدی مجلل و میکاییل هاشمی به دست متجاوزان به طبیعت کشور کشته شدند. هر سال چند محیطبان، جنگلبان، یا همیار محیط زیست جان خود را به همین ترتیب از دست میدهند.
شیوه برخورد برخی صاحبنظران سیاسی با توافق دولت با کشور چین در قالب قرارداد موصوف به تفاهم نامه 25 ساله ایران و چین، آنچنان عامیانه و غیر کارشناسی است که تحلیل عامیانه فروش جزایر به چین یا...در قیاس با ان تحلیلها تخصصیتر جلوه میکند.
فضای سبز پازل مدیریت شهری الخصوص در کلانشهرهای صنعتی وآلوده است که میتوان با بهره گیری از علوم مختلف باعث تقویت محیط زیست و کمک به کاهش الودگی هوا در شهرهای صنعتی شد .
با وجود کمرنگشدن دموکراسی، مطالبه آن همچنان بهعنوان یکی از اصلیترین خواستههای ایرانیان باقی مانده است. با وجود همه انتقادهایی که به دوران اصلاحات وارد میشود، از نظر آزادی مطبوعات، انتخابات آزاد و نبود دانشجویان ستارهدار انصافا آن دوران کمنظیر بود.
نمایندگان و بهویژه کمیسیون تخصصی کشاورزی قبل از اینکه متأثر از تندبادهای بازار، به بیان مواضع احساسی مبادرت کنند، باید به اولویتهای واقعی این بخش کلیدی بپردازند. در چنین رویکردی آنها خواهند دید تخریب موریانهوار بقایای جنگل و منابع طبیعی کشور بهمراتب مهمتر از التهاب کمبود مرغ است
کلابهاوس هیچ نویدی برای شهروندان یا کاربران عادی رسانههای اجتماعی ندارد و حتی اگر اتاق گفتگویی هم شکل دهند، در نهایت چیزی خواهد شد همانند جمعهای موقتی و محدد مسافران تاکسی در دنیای واقعی.
این روزها که سند همکاریهای ایران و چین در صدر اخبار کشور قرار دارد و از این حرکت بهعنوان «گردش به شرق» یاد میشود، بد نیست به تجربه تاریخی در دهه 40 خورشیدی اشاره شود که بیشباهت به موضوع فوق نیست.
سطح بعدی دروغی است که میدانیم مخاطب اطمینان عرفی دارد که ادعای ما دروغ است، ولی در هر حال جا برای انکار کماکان وجود دارد. اگر پروندههای قتلها را پیگیری کرده باشید، از این نوع دروغ در دادگاهها زیاد دیده میشود. ولی با این حال همیشه یک احتمال وجود دارد که ادعای طرف دروغ نباشد، حتی اگر این احتمال ضعیف باشد.
عضو هیاترئیسه اتاق بازرگانی ایران: در برنامههاى اقتصادى کشور طی سالهای ۱۳۸۴ تا ۱۴۰۰ یعنی دولتهای نهم، دهم، یازدهم و دوازدهم، یک «کوه یخ» بزرگ وجود داشت که در چشمانداز طرح شده باید تا امروز نشانی از آن نباشد.
رئیس دفتر عقیدتی سیاسی فرماندهی معظم کل قوا گفت: دولتی تازهنفس، عازم، پرانگیزه و مظهر انتخاب مردم، ایران را قوی و قویتر خواهد کرد و به حول و قوه الهی با مدیریت صحیح حقانیت جمهوری اسلامی را به رخ جهانیان کشیده و فرهنگ صحیح و انسانی برگرفته از نور اسلام را متجلی میسازند.