معلمان و معلمی در سال تحصیلی کرونایی

به گزارش سایت خبری پرسون، محمد داوری نوشت: شاید این سال‌های کرونایی در یاد همه بماند اما حتما معلمان و دانش‌آموزان سال تحصیلی کرونایی را به یاد خواهند داشت و هیچ‌ وقت فراموش نمی‌کنند؛ سالی که آموزش به گونه‌ای متفاوت و به دور از مدرسه و کلاس درس و با ارتباط غیرحضوری معلم و شاگرد برگزار شد و مدرسه‌ای که گفته می‌شد؛ خانه دوم است خالی از هیاهوی دانش‌آموز به چهاردیواری سوت و کور تبدیل شد و دیگر معنایی نداشت که معلم نیز در مدرسه حاضر شود.

شاگرد و معلم هر کدام در خانه خود و در شرایطی که حالا خانه شده بود مدرسه اول سال تحصیلی جاری را شروع کردند و هنوز هم که تقریبا آخرین ماه سال تحصیلی را سپری و روز معلم را تجربه می‌کنند و خرداد که فقط ماه آزمون است و امتحان را در پیش دارند تبریک روز معلم را هم باید مجازی و آنلاین و غیرحضوری ابراز کنند.

در نگاه نخست به نظر می‌رسید که والدین و معلمان کار سختی را در پیش ندارند، اما رفته‌رفته ثابت شد که این مجازی که می‌گویند از هر واقعیتی سخت‌تر است، نخست داد مادران و پدران درآمد که چقدر سخت است مدیریت یک یا دو فرزند در خانه و سپس این فریاد معلمان بود، شنیده شد که حاضرند به هر قیمتی آموزش حضوری شود تا از مسائل و مشکلات و سختی‌های آموزش غیرحضوری رهایی یابند.

هر قدر کرونا جدی‌تر می‌شد والدین نگران‌تر و معلمان سختکوش‌تر می‌شدند و زمانی که مشخص شد کرونا به این زودی دست از سر ما بر‌نمی‌دارد معلمان منتظر نماندند و تمام تلاش و ابتکار خود را به خرج دادند تا از حیثیت معلمی دفاع کنند و آنها که سال‌ها اسیر سیستم‌های سنتی بودند، توانستند تا حد زیادی خود را برای معلمی کردن در شرایط جدید آماده و خود را توانمند سازند.

دوگانه سلامت و تربیت معلمان را بیشتر نگران تربیت و آموزش کرده بود و این نگرانی و احساس مسوولیت معلمی موجب شد تا از هیچ تلاشی برای جبران خلأ آموزش حضوری دریغ نورزند، تلاشی که در اتاق شیشه‌ای آموزش آنلاین در مقابل چشمان ناظر والدین، میلیون‌ها سندی ساخت برای اعتراف به ارزش و سختی و اهمیت کار معلمی و معلمان.

تردیدی نیست که باید امسال را همان‌گونه که قدرشناسانه سپاسگزار کادر بهداشت و درمان بودیم مهربانانه و مشفقانه و همدلانه روز معلم را به همه معلمان این سرزمین تبریک بگوییم و قدردان زحمت‌های آنان باشیم و از مسوولان بخواهیم که حداقل امسال از تعارف و شعار و وعده پرهیز کنند و برای معلمان و معلمی کارهای شایسته انجام دهند و قدم‌های بایسته‌ای بردارند تا انگیزه و امیدی را که فردای ما نیازمند آن است از ذهن و زبان و قلم معلمان بر ذهن و جان دانش‌آموزان جاری و ماندگار شود.