در حالی‌که جمعیت سالمندان کشور رو به افزایش است، هنوز قانون جامعی برای حمایت از این قشر وجود ندارد. نبود سیاست‌های مشخص در حوزه معیشت، درمان و مراقبت از سالخوردگان، به‌ویژه مفاخر فرهنگی و هنری، سبب شده بسیاری از آنان در تنهایی و تنگنای معیشت روزگار بگذرانند. تدوین و اجرای قانون جامع سالمندی ضرورتی فوری برای حفظ کرامت و رفاه این گنجینه‌های انسانی است.
به گزارش سایت خبری پُرسون، سید محی‌الدین حسینی ارسنجانی فعال فرهنگ و رسانه در یادداشتی به بلاتکلیفی سالمندان ک فقدان قانون جامع سالمندی و نبود قانون منسجم برای حمایت از سالمندان در ایران پرداخته و با نگاهی انتقادی و انسانی، وضعیت دشوار معیشتی، درمانی و تنهایی مفاخر فرهنگی، هنری و علمی کشور را یادآور شده است. او تأکید می‌کند که تدوین و اجرای "قانون جامع سالمندی" برای صیانت از کرامت و رفاه سالخوردگان ضرورتی فوری است.
سید محی‌الدین حسینی ارسنجانی نوشت:
هر دولت و ملتی که بزرگان و مفاخر خود را ارج نهد و برای تکریم منزلت و جایگاه فرهنگی آنان تدبیر کند، بی‌تردید از حمایت و پشتوانه معنوی همان بزرگان نیز بهره‌مند خواهد شد. در ایران، هنوز قانون جامع، کامل و قابل اجرایی برای ساماندهی امور سالمندان وجود ندارد. همین خلأ قانونی سبب شده است تا بسیاری از سالخوردگان، به‌ویژه آنان که در دوران‌هایی از زندگی خود از چهره‌های برجسته علم، فرهنگ، هنر و خدمات اجتماعی بوده‌اند، امروز در خانه‌های خود تنها و مهجور بمانند؛ بی‌آن‌که خانواده یا نزدیکانشان آن‌گونه که شایسته است از آنان یاد کنند یا در تأمین نیازهای درمانی و پرستاری‌شان همراهی داشته باشند.
متأسفانه بسیاری از نویسندگان، هنرمندان، شاعران و بازیگران تئاتر و سینما که روزگاری نامشان بر سر زبان‌ها بود و آثار ماندگار خلق کردند، امروز در تأمین هزینه‌های اولیه زندگی و پرستاری با دشواری روبه‌رو هستند. نبود برنامه‌ای منظم و حمایتی در این زمینه، موجب رنج و فرسودگی بیشتر این گنجینه‌های ارزشمند فرهنگ و ادب شده است.
در کلان‌شهرها، وضعیت سالمندان به‌ویژه در میان چهره‌های فرهنگی و هنری، از مناطق کوچک‌تر و شهرستان‌ها دشوارتر است. مشغله فراوان اطرافیان، باعث می‌شود دیدار و دلجویی از این عزیزان کمتر صورت گیرد؛ در حالی‌که در مناطق کوچک‌تر، به دلیل پیوندهای خانوادگی و محلی، مهر و محبت و یادکرد از سالخوردگان بیشتر دیده می‌شود.
دستگاه‌ها و نهادهای دولتی متولی باید در زمینه رسیدگی به وضعیت معیشت، درمان، بهداشت و رفاه فرهنگیان و مفاخر ملی، طرح‌ها و برنامه‌هایی هدفمند داشته باشند. اختصاص ردیف بودجه مشخص برای سرکشی، عیادت و دلجویی از این چهره‌ها (به‌ویژه آنان که توان خروج از منزل را ندارند) ضرورتی انکارناپذیر است. شایسته نیست کسانی که عمر و جوانی خود را در راه خدمت به فرهنگ و مردم این سرزمین صرف کرده‌اند، در دوران سالمندی فراموش شوند.
اگر برای چهره‌های ماندگار کشور، حمایت مالی و خدماتی پایدار در نظر گرفته شود (مانند تأمین پرستار یا پرداخت مستمری ویژه) بی‌تردید از رنج، بیماری و فرسودگی زودرس بسیاری از آنان جلوگیری خواهد شد.
در شهرهایی چون تهران، شیراز، اصفهان، مشهد، تبریز و کرج، متأسفانه نمونه‌های متعددی از چهره‌های فرهنگی و هنری دیده می‌شود که در تنهایی و تنگنای معیشت روزگار می‌گذرانند. برخی حتی در تأمین هزینه اجاره منزل یا درمان‌های ساده پزشکی دچار مشکل‌اند. آیا رواست فردی که به‌عنوان چهره ماندگار کشور معرفی شده، از حداقل حمایت مالی و اجتماعی بی‌بهره باشد؟
اگر سالمندان جامعه (که اغلب از قشر تحصیل‌کرده و صاحب تجربه هستند) در رفاه، آرامش و سلامت روحی به‌سر برند، نسل‌های آینده نیز از آنان می‌آموزند و همین فرهنگ احترام و مراقبت استمرار می‌یابد. اما اگر امروز نسبت به نیازهای این قشر بی‌توجه باشیم، فردا نسل جوان نیز در پیری همین بی‌مهری را تجربه خواهد کرد. ازاین‌رو ضروری است هرچه زودتر قانون جامع سالمندی تدوین و تصویب شود تا با برنامه‌ریزی دقیق و الزام‌آور، کرامت انسانی و اجتماعی سالمندان حفظ گردد.
امروزه بسیاری از سالمندان کشور با بیماری‌هایی چون فراموشی، مشکلات قلبی و عروقی، قند و چربی، رماتیسم، ضعف بینایی و شنوایی و ناراحتی‌های حرکتی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این واقعیت نباید از چشم مسئولان دور بماند، زیرا هر یک از ما ممکن است در آینده در همین جایگاه قرار گیریم.
هر اقدام مؤثر در جهت تسهیل دوران سالمندی و کاستن از فشارهای روحی و جسمی این قشر، نه‌تنها اقدامی اخلاقی و انسانی بلکه سرمایه‌گذاری بر سلامت روانی و اجتماعی جامعه است. نباید از سالمندانی که عمر خود را صرف خدمت به مردم و فرهنگ کشور کرده‌اند، غافل ماند یا آنان را در حاشیه فراموشی رها کرد.
امید است دولت، مجلس، قوه قضائیه و نیز بخش خصوصی با برنامه‌ریزی اصولی در جهت بهبود معیشت، درمان و سلامت سالمندان، به‌ویژه فرهنگیان، هنرمندان و ادیبان کشور، گام‌های عملی و مؤثری بردارند.
در پایان باید یادآور شد که فروش اقساطی کالاهای بی‌کیفیت با عنوان "خدمات ویژه بازنشستگان" نه خدمت است و نه حمایت؛ خدمت واقعی آن است که سالمندان بتوانند در آرامش، امنیت و عزت، سال‌های پایانی عمر خود را سپری کنند.
منبع: پُرسون
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید:
