دولت

با توجه به روند تغییر در نظام‌های تنظیم‌گر، دولت‌ها به سمت واگذاری تنظیم‌گری به بخش خصوصی و اصطلاحاً «خودتنظیمی» روی آوردند. این خودتنظیمی تا آنجا ادامه می‌یابد که بازار از تنظیم امور خود ناتوان شود. از این نقطه است که دولت ورود می‌کند و به اصلاح کاستی‌ها می‌پردازد.

اصناف و بازار از زمان انقلاب شکوهمند اسلامی به رهبری حضرت امام خمینی(ره)، همواره خود را به عنوان بازوی امین و مشاور راستین نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران معرفی کرده‌اند. هر کجا در این مرز و بوم بحرانی شکل گرفت، علی‌رغم فشارهای اقتصادی وارده به بازار، اصناف پیشگام بودند. هر کجا لازم بود، اصناف با جان و مال خود در دفاع از کشور و کمک به هم وطنان خود پیش‌قدم شدند و به تامین نیازهای آنان پرداختند. اما آیا دولت به نیازهای اصناف و تشکل‌های صنفی توجه کرد؟

درحالی‌که خوزستان در بی‌آبی دست‌‌وپا می‌زند و کرمان اسیر سیل شده و بحران فرونشست زمین تهران و آتش‌سوزی جنگل‌ها و انواع بحران‌های محیط‌زیستی، بسیاری از شهرها و روستاهای ایران را تهدید می‌کند، رئیس‌جمهوری در روزهای پایانی دولتش معضل کمبود آب و مشکل قطع برق را به گردن خشک‌سالی انداخته، آن هم با پسوند واژه مثبت «بی‌نظیر»!

جناب آقای رییسی و اژه‌ای؛ در این یادداشت می‌خواهم به یک نکته بسیار ساده در امر حکومت‌داری اشاره کنم که در ایران کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد. این نکته مربوط است به فلسفه و وظیفه حکومت. اشتباه فاحش این است که حکومت و ابزار قدرت آن را در خدمت ذهنیتی هدایتگرانه قرار دهیم.