دولت سیزدهم

این رسم غلطی است که در سپهر سیاست ایران رواج پیدا کرده است. تا دولتی که دوستان به پا کرده‌اند، بدی را خوبی می‌بینیم اما وای به روزی که دولت از رقیب باشد. بهترین اتفاقات را هم چنان زشت می‌بینم که بیا و ببین.

اگر بخواهیم در قضیه برجام مقصریابی کنیم، مشخص است که اول آمریکایی‌ها تعهداتشان را معلق کردند و از برجام خارج شدند، بنابراین گام اول را آنها در تخریب و خروج از برجام برداشتند و بعد از آن، ایران هم شرایطی داشت که به‌درستی بحث برداشتن تمام تحریم‌ها توسط آمریکایی‌ها را مطرح می‌کرد تا به برجام برگردیم و آمریکایی‌ها یک فرآیند تدریجی گام‌به‌گام را پیش گرفتند که طی آن گامی را آنها و گامی را هم ایران بردارد.

این دومین سالی است که بازگشایی مدارس در مهرماه حال و هوای قدیم را ندارد، سر و صدای دانش آموزان، شلوغی خیابان‌ها و رفت و آمد سرویس مدارس، نگرانی اولیا از بابت دیر رسیدن بچه‌ها و...، شادابی و طراوت را از کلاس‌های درس گرفته است.

به‌طور معمول سیاستمداران وعده‌های گوناگونی می‌دهند. بسیاری از آنها کلی‌گویی است و قابل سنجش دقیق نیست. در این میان وعده‌هایی وجود دارند که اولاً بنیادی هستند ثانیاً، قابل سنجش و داوری نیز هستند.

یکی از مباحث مهم در حکمرانی خوب مسوولیت‌پذیری و پاسخگویی مسوولان یک سیستم سیاسی است. تحقق این اصل مستلزم یک جامعه پرسشگر نیز هست. در طول تاریخ معاصر ایران یکی از عوامل اصلی موانع توسعه سیاسی، عدم پاسخگویی و پاسخ نخواستن از سوی مردم بوده است.

همان‌طور که برخی از مسئــولان بر ایــن نظر هستند طالبان را باید به عنوان یک واقعیت پذیرفت و به رسمیت شناخت پس چطور و چگونه است که همین مسئولان نسبت به خواست و مطالبات اکثریت ملت بی‌توجه هستند و نکته مهم‌تر اینکه خواست و مطالبات‌شان را به رسمیت نمی‌شناسند؟

در خلال بیست و یکمین نشست سران کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای که به میزبانی شهر دوشنبه، پایتخت تاجیکستان برگزار شد، پس از ۱۴ سال کشورهای عضو با تبدیل وضعیت ناظر ایران به عضویت دائم موافقت کردند. ایران از سال ۲۰۰۶ به عنوان عضو ناظر در این سازمان پذیرفته شده بود و پیش ‌از این چند مرحله تلاش برای عضویت دائم در این سازمان بدون نتیجه مانده بود. نخستین تلاش‌های ایران در دوره دولت‌های نهم و دهم به دلیل اعمال تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد ناکام ماند.