برخی منتقدان سینما معتقدند که به فرض امکان برپایی جشنواره با تمهیدات بهداشتی، تعداد تولیدات سینمایی نسبت به سالهای گذشته افت محسوسی داشته، بنابراین دست هیأت انتخاب برای فیلمهای سینمایی باکیفیت بسته است؛ آیا واقعاً چنین است؟
تاریخ برگزاری جشنواره فیلم فجر را که ورق بزنیم، با انبوه حواشی ریز و درشتی مواجه میشویم که در هر دوره این مهمترین رویداد سینمایی کشور را تحتتاثیر خود قرار داده، فارغ از انتقاد گسترده فیلمسازان به بیتوجهی درک کیفیت اثرشان از سوی هیات انتخاب و داوران که دیگر جزو لاینفک این فستیوال سینمایی در هر دوره شده، تنها رویداد سینمایی کشور گوشه و کنار و جوانب دیگری هم دارد که انگار با ذات آن گره خورده است و هیچ سالی از آن جدا نمیشود. یکسال با تغییر دولت بعضی فیلمسازان به کلیت جشنواره روی خوش نشان نمیدهند و حاضر نیستند فیلمشان در جشنواره نمایش داده شود، یکسال چگونگی برگزاری فرش قرمز مساله میشود، سال دیگر تغییر سیاستهای اجرایی این رویداد صدای فیلمسازان را بلند میکند، اصلا یادتان هست همین چند سال پیش دقیقه نود جایزه و سیمرغ برگزیدگان جابهجا شد؟ نمونه مهم و اخیر هم پارسال بود که عده کثیری از سینماگران متاثر از ترومای اجتماعی وقایع جامعه، نفس برگزاری جشنواره را زیر سوال بردند و خیلیها در مقام تحریم آن برآمدند و از این منظر چگونگی برگزاری جشنواره برای دبیر وقت (ابراهیم داروغهزاده) چالش بزرگی به شمار میرفت.