جامعه

چندی پیش خانم دکتر محرز در مصاحبـــه‌ای گفته‌اند: «۶درصد از کارگران جنسی در تهران آلوده به ویروس ایدز هستند!» اما با یک جست‌وجوی ساده در گوگل، می‌توانیم به اظهارات شگفت‌انگیز ایشان برسیم.

فاصله ی زمانی کم وقوع جنایت هولناک مونا_حیدری تا دست بدست شدن تصاویر سر بریده شده‌اش بین مردم این بار رکورد جدیدی از زمان بندی خشونت را در کشور ثبت کرد. هرگامی که قاتل فاتحانه در خیابان برمیداشت اخلاق، روح، روان و احساسات جامعه چندین متر سقوط می‌کرد و در این میان شیطانِ خشونتِ عریان بود که پیروزمندانه تکثیر میشد.

هزاران زن در هزاران نقطه کشور، بدون نام و نشان قربانی خشونت‌های خانوادگی می‌شوند، گویا تنها دلیل انتشار این اخبار رعب افکنی برای زنان و مداومت به سکوت است.

درباره شهادت سروان رنجبر و علت عدم استفاده او از سلاح علیه فرد حمله‌کننده دیروز نوشتم، ولی امروز می‌خواهم به جوانب دیگر این ماجرا اشاره کنم. کسانی که فیلم این حمله ناگوار را دیده‌اند، طبعا این پرسش برای‌شان پیش می‌آید که فرد حمله‌کننده چرا تسلیم نمی‌شود؟ یا اصلا چرا فرار نمی‌کند؟ چرا هیچ ترسی از شلیک گلوله علیه خود ندارد؟ و از این مهم‌تر چرا اقدام به قتل می‌کند؟ آیا نمی‌دانست که کشتن پلیس چه عوارضی دارد؟ و پلیس حتما او را دستگیر خواهد کرد؟ پاسخ به این پرسش‌ها کلیدی است و ما را به فهم واقعیت جامعه خود آگاه‌تر می‌کند.

با درود به روان پاک شهدای گرانقدر انقلاب که با ارزش‌ترین هستی خود یعنی جانشان را فدای حفظ وطن کردند که روح بلندشان نظاره‌گر عملکرد ما در حفظ میراث‌شان است. چهل و سومین سال انقلاب را در شرایطی آغاز می‌کنیم که به‌رغم تمامی تلاش‌ها و جانفشانی‌ها‌، حال وطن و مردمانش خوب نیست، دغدغه «نان» و «جان»، امنیت روانی اجتماعی، آسایش و آرامش را از آنها سلب کرده که بخش اعظم آن‌، ریشه در ضعف تدبیر و ناکارآمدی مدیران دارد.

پدر یا همسر باید به گونه‌ای رفتار کند که وقتی دختر یا همسر از همه جا برید و تنها میان دنیا ماند، به سمت او بیاید و آغوشش را امن‌ترین جای دنیا بداند.

یکی از اخباری که این روزها و در جریان انتصابات مدیران جدید مکرر شنیده می‌شود، وفور نسبت‌های خانوادگی در میان منصوبین به اصحاب قدرت است. رفتاری که در عصر جدید و سیاست امروز مذموم و ناپسند شناخته می‌شود.

آخرین باری که درهای استادیوم ورزشی آزادی باز شد، رنگش تغییر کرده بود، حضور رنگارنگ زنان و مردان ایرانی علاقه‌مند به فوتبال به‌رغم شیوع بیماری کرونا و صدای تشویق آنان به‌رغم تعداد محدودشان، مسابقه سرنوشت‌ساز حضور ایران در جام جهانی را رنگ ‌و بوی دیگر داده بود!

پیشرفت فناوری، انسان را به مرحله‌ای رسانده که توانایی اطلاع از چیزهایی را به دست آورده که در گذشته غیرممکن بود. فیلمبرداری‌های پنهان، یا از راه دور و شنودهای ثابت یا تلفنی و دیدن پنهانی اسناد و رصد شبکه‌های اجتماعی از این جمله‌اند. در کشورهای دارای حاکمیت قانون استفاده از این امکانات بسیار محدود و قانونمند است، ولی به تناسبی که از حاکمیت قانون دور شوند، امکان بهره‌مندی بی‌ضابطه از این شیوه‌ها بیشتر می‌شود و این خطری است که روال عادی جامعه را تهدید می‌کند.

مسابقه فوتبال تیم‌ملی ایران و عراق برگزار و برای سومین دوره پیاپی تیم‌ملی به بزرگ‌ترین میدان جهانی فوتبال یعنی جام‌جهانی رفت. به همه مردم و همه دست‌اندرکاران حوزه فوتبال، بازیکنان و کادر فنی که این فضا را ایجاد کردند، تبریک می‌گویم. طبیعتا من هم به عنوان یک شهروند هم شاد شدم و هم در چشم‌هایم اشک جمع شد. نه فقط یکبار که چند بار هر بار تصاویر را نگاه می‌کردم که مردم شادی می‌کنند، خیلی ذوق زده شدم و احساساتم را به شکل‌های مختلف نشان دادم.

یکی از دغدغه‌های جدی در کشور موضوع آسیب‌های اجتماعی است. نوع نگاه ما به آسیب‌های اجتماعی در ادوار مختلف متفاوت بود. در مقطعی رویکرد غالب، برخوردهای قهری و انتظامی بود. یک مقطعی هم بی‌تفاوت بودیم. مدت طولانی اصلا پرداختن به آنها خیلی اگر نگوییم غیرمجاز بود ولی یک چیزی در همین حد بود و در حد رتق و فتق امور کار انجام می‌شد.

در دوره‌ای هستیم که مسئله ها و چالشهای آن بسیار پیچیده تر از قبل و به‌سرعت درحال تحول هستند؛ به طوری که تغییرات آن در اکثر مواقع به‌مراتب بیشتر از سرعت توان پاسخگویی و سازگاری با آن‌هاست. به همین دلیل، موفقیت در میدان های مختلف آن، بستر رویکردهای نوین و منطبق بر توانایی‌های محلی و بومی را بیشتر از گذشته بروز می‌دهد.