افغانستان

این روزها با ماجراهایی که در افغانستان می‌گذرد، بسیار یاد روزهای مقاومت خرمشهر می‌افتم. سلاح من یک تفنگ «ام یک» بازمانده از زمان رضا شاه بود و تا روز 17 مهر که برادرم برایم یک تفنگ ژ3 تهیه کرد، با همان می‌جنگیدم.

بخش عمده‌ای از پشتون‌ها طالبان را نماینده خود می‌دانند و معتقدند که افغانستان باید متعلق به این قوم باشد. نباید از یاد برد عبدالمنان نیازی معدوم که البته این اواخر به دست خود طالبان نیز کشته شد، می‌گفت: تاجیک‌ها به تاجیکستان بروند، ازبک ها به ازبکستان و هزاره‌ها (شیعیان) به گورستان.

روند تحولات افغانستان همه ناظران را در بهت و حیرت فرو برده است. چگونه می‌شود که قدرت اول جهان، بیست سال در یک کشور توسعه نیافته حضور مستقیم نظامی و سیاسی داشته باشد و برای تشکیل دولت آن تمام توان خود را بسیج کند و نزدیک به ۸ هزار نفر تلفات بدهد و بیش از دو هزار میلیارد دلار هزینه کند، ولی به محض آنکه از این کشور خارج می‌شود بدون حتی یک درگیری قابل توجه، کل حکومت و ارتش پوشالی آن در برابر مرتجع ترین جریان شکست بخورند و به سرعت حکومت را واگذار کنند و رییس جمهور آن فرار را بر قرار ترجیح دهد؟