به گزارش سایت خبری پرسون، باران نم نم شروع به باریدن می کند، هوایی لطیف همراه با ترنمی از خنکای باران لطافتی خاص را پراکنده می کند، همراه با یک لیوان چای داغ پشت پنجره می نشینی و دست بر زیر چانه دانه های ریز باران را نظاره می کنی که رقص کنان از آسمان به زمین می رسند و دست و دلبازانه خاک و گیاه خشک را سیراب می کنند، همانطور که محو این طراوت می شوی احساس می کنی که شرایط کمی تغییر کرده شدت بارش هر لحظه بیشتر و بیشتر می شود، آب بر زمین جاری می شود، ناخودآگاه از پنجره فاصله می گیری، عقب تر می روی و با دقت بیشتری به آسمان و قطره های باران نگاه می کنی، ناگهان صدایی مهیب به گوش می رسد و حجم زیادی آب در کوچه پس کوچه ها جاری می شود، این ابتدای سیل است، می آید و هر آنچه که بر سر راه است را با خود می برد، تو می مانی و یک دنیا حسرت که چرا به طبیعت احترام نگذاشتیم.
این اجمالی از داستان شهرهای زیادی در کشور است که در چند سال اخیر به علت تغییر اقلیم، از بین رفتن پوشش گیاهی در بالادست و وقوع باران های سیل آسا گرفتار سیل شده اند، نکته قابل تامل در وقوع سیل های اخیر وقوع آنها در تابستان است که معمولا تا پیش از این چندان معمول نبوده که نشان می دهد رژیم بارش تغییر کرده است به طوری که شاهد باران های سیل آسا در فصل تابستان هستیم، در یکی دو سال گذشته شاهد سیل در بیشتر استان های کشور از جمله سیستان و بلوچستان، بوشهر، خراسان رضوی، خراسان جنوبی، فارس، کرمان، هرمزگان، یزد و حتی استان های شمالی بودیم که خسارات جانی و مالی زیادی به همراه داشت.
در این میان اما تهران هم از گزند سیل در امان نبود و طی سالها سیل های زیادی را از سر گذرانده است و خسارات زیادی را تحمل کرد، سیل سال ۱۳۳۳ امامزاده داوود و سیل سال ۱۳۶۶ تجریش دو تا از سهمگین ترین سیل های پایتخت بودند که تلفات زیادی هم به همراه داشتند، درباره خسارات سیل ویرانگر مرداد ۱۳۳۳ امامزاده داوود روایت است که «سیل یک ساعت آمد و همه‌چیز را با خود برد؛ فقط ماسه باقی‌مانده بود. بیشتر از ۲ ماه دنبال جنازه‌ها می‌گشتیم. هر جنازه‌ای را که پیدا می‌کردیم کنار رودخانه دفن می‌کردیم. فرصت اینکه به قبرستان ببریم نبود. البته قبرستان را هم آب برده بود. جنازه‌ها زیر آوار سیل مدفون شده بودند همین باعث شده بود تا مدت‌ها بوی بسیار بدی در محیط بپیچد. ۵۰۰ نفر کشته شدند، بلکه بیشتر، هفته‌ها بعد از سیل، مردم از رودخانه کن جسد و باقی‌مانده بدن کشته‌شده‌ها را پیدا می‌کردند؛ دست و پا و لباس و... خلاصه صحرای محشر بود.»
البته سیل امامزاده داوود در ۶ مرداد ۱۴۰۱ دوباره تکرار شد و حجم زیادی آب و گل و لای به سوی پایین دست جاری شد، در این سیل ۸ نفر جان خود را از دست دادند و ۹ نفر هم مصدوم شدند، بنای امامزاده داوود نیز در این حادثه آسیب دید و خسارات زیادی به منطقه وارد شد.
۳۳ سال بعد از سیل تاریخی امامزاده داوود؛ اهالی تجریش تهران هم چنین حادثه تلخی را تجربه کردند، یک‌شنبه ۴ مرداد ۱۳۶۶ ساعت یک بعدازظهر، بر اثر بارش شدید باران، سیل شدیدی در دره‌های دربند و گلاب دره رخ داد. بر اثر این سیل، حدود ۳۰۰ نفر کشته شدند.
روایت است در این روز با وجود گرمای هوا، رگبار و تگرگ شدیدی آغاز شد، شدت رگبار طوری بود که در مدت کوتاهی ۲۸ میلی‌متر بارش ثبت شد، ناگهان سیلاب عظیمی از رودخانه گلاب دره به حرکت درآمد و صدها تُن گل‌ولای و سنگ را در مسیر رودخانه گلاب دره و رودخانه دربند به سمت میدان تجریش به حرکت درآورد، سیلاب پس از ورود به گلاب دره خیابان‌های دربند و از طریق خیابان جعفرآباد و خیابان دربند و خیابان ثبت یا شهرداری و کوچه ناودانک و تابش به سمت تجریش حرکت کرد و در طول مسیر به خانه‌ها و خودروها خسارت فراوان وارد کرد تا به میدان تجریش و میدان قدس رسید. از میدان قدس به خیابان شریعتی وارد شد و تا حوالی میرداماد پیش رفت.
منبع: ایرنا
