اصفهان_پرسون؛ پیام دهکردی، بازیگر و چهره اشنا صدا و سیما که سالها پیش اختلال مغز و استخوان را تجربه کرده و توانسته با پذیرفتن درد و کنار امدن با بیماری خود از نقطه عدم و پوچی به نقطه اوج بهبودی بیماری خویش دست یابد.
وی اختلال مغز و استخوان را یک بیماری خاموش عنوان کرد و افزود: خود بیمار نقش زیادی در بهبودی حال خود دارد و ابتلا ناگهانی من به این بیماری و از پا انداختنم در ۲۴ ساعت که از حالت پویا و فعال به فردی مبدل شدم که قادر نیست انگشت دست خود را تکان دهد و به نقطه عدم و نیستی رسیدم.
وی بیان داشت: کنار من یک جانباز شیمیایی بستری بود و پیرامون من پر از درد و غم و ناراحتی بود و این در حالی بود که ۹۶ درصد مبتلایان به این اختلال در معرض مرگ و تنها ۴ درصد احتمال بهبودی داشتند و من با پذیرفتن درد به عنوان همراه همیشگیم و اینکه به درد از هر طرف نگاه کنی درد است، از نقطه نیستی به بهبودی رسیدم.
دهکردی که در جوانی به این حقیقت رسیده بود که سفید شدن مو را نباید پوشاند زیرا که هر تار موی سفید نشان دهنده تجارب مختلف است، جراحی های ریز و درشت و باید پذیرفت حقیقت را که درد سالهاست یار من شده و زندگی کردن با ان را پذیرفتم.
وی با اعلام اینکه در حال حاضر در سلامتی به سر می برد ، اظهار داشت: نمیتوانم دردی که در آن زمان بخاطر بیماریم تحمل کردم را بیان کنم اما در زمانی که به نقطه نیستی رسیدم بار دیگر هستی و زندگی به من سلامی دوباره کرد . بعد ها شعری را با نام « درد » سرودم و از ان پس بار دیگر روی پای خود ایستادم و زندگی را با نگاهی زیبا و متفاوت آغاز کردم.
بازیگر و چهره آشنای تلوزیون بیان داشت: بسیاری از بیماران صعب العلاج با من تماس می گیرند و تنها یک جمله به آنها میگویم که اصل و اساس درمان در این دسته از بیماری هاپذیرش درد است.
وی ادامه داد: من هر باری که به عنوان استاد وارد کلاس میشوم نمی دانم پایان زندگی من اینجاست یا هنوز زندگی ادامه دارد اما با چشمان خود دیدم و درک کردم بیماری که ۳۰ سال پیش همه بر بالینش اه و ناله وداع سر داده بودند در این سالها بیشار این افراد فوت کردند اما هنوز ان بیمار نفس می کشد و در حیات است.
دهکردی نقش رسانه ها را در ارتقای فرهنگ خودآگاهی بیمار بسیار موثر خواند و گفت: نا امیدی در زندگی و تن دادن به مرگ احمقانه ترین کاری است که یک بیمار در دوران بیماری خود می تواند انجام دهد.
وی با اعلام اینکه هر آدمی تا زمانی که زنده است باید زندگی کند، اعلام کرد: مواجه عریان با خویشتن خویش به هنگام بیماری کمک بزرگی در روند بهبودی بیمار میکند.
دهکردی نقش پزشکان را در روحیه دادن به بیماران در طول درمان بی بدیل خواند و گفت: یک بیمار تکیه گاهش بعد از خدا به پزشک است در طول درمان و امیدش به سخنان پزشک و قطعا یک پزشک کمک بزرگی در تصمیم بیمار برای زنده ماندن یا خاتمه دادن به زندگی خود با رسیدن به نقطه نا امیدی دارد.
