در حسرت آب شرب؛ مردم خوزستان قربانی سوءمدیریت آبی

با فرارسیدن روزهای طاقت‌فرسای تابستان ۱۴۰۴، شرایط از همیشه بحرانی‌تر شده است. در کلان‌شهر اهواز، قطعی مکرر آب به یک اتفاق روزمره بدل شده و هم‌زمانی آن با قطعی برق، تاب‌آوری مردم را به‌شدت کاهش داده است. شهروندان روزانه ساعت‌ها بدون آب و برق می‌گذرانند، در گرمایی که دماسنج‌ها گاه از مرز ۵۰ درجه عبور می‌کنند.

اما ماجرا تنها به اهواز ختم نمی‌شود. در شهرستان کرخه و به‌ویژه در روستاهای اطراف آن، وضعیت حتی وخیم‌تر است. در بسیاری از این مناطق، آب لوله‌کشی یا وجود ندارد یا به‌قدری آلوده است که استفاده از آن سلامت عمومی را به خطر می‌اندازد. در برخی روستاها، زنان و کودکان ناچارند برای تأمین آب موردنیاز خانواده، مسافت زیادی راه بروند و از رودخانه‌های سطحی و اغلب آلوده آب بیاورند؛ رودخانه‌هایی که خود نیز قربانی فاضلاب‌های شهری و پساب‌های صنعتی‌اند.

این واقعیت تلخ در حالی است که خوزستان، با دارا بودن بزرگ‌ترین منابع آبی کشور از جمله کارون، کرخه، دز و مارون، در تأمین اولیه‌ترین نیاز مردم یعنی آب آشامیدنی ناتوان مانده است. مردم این استان، علی‌رغم پرداخت تعرفه آب شرب بهداشتی، با آبی مواجه‌اند که یا در دسترس نیست یا کیفیت لازم برای آشامیدن را ندارد.

کارشناسان، دلایل اصلی این بحران را در ضعف مدیریتی، نبود برنامه‌ریزی منسجم در استان می‌دانند. متاسفانه مدیرانی هستند که با وجود هشدارهای کارشناسی، نقدهای رسانه‌ای و مردمی، سال‌هاست بر سر کار باقی مانده‌اند؛ بدون آن‌که تغییری ملموس در وضعیت موجود ایجاد کرده باشند.

مردم خوزستان خسته‌اند. تاب تحمل وعده‌های تکراری را ندارند. آن‌ها خواهان راه‌حل‌های عملی، فوری و در عین حال بلندمدت هستند. بحران آب دیگر صرفاً یک مسئله عمرانی یا اجرایی نیست؛ اینک به یک مسئله انسانی و اجتماعی بدل شده است که نیازمند توجه ملی و اقدام فوری مسئولان در سطوح بالا است.

اکنون زمان توجیه و فرافکنی گذشته است. مردم این سرزمین، که همواره در خط مقدم دفاع از کشور بوده‌اند، سزاوار امنیت آبی، کرامت انسانی و زندگی در شأن خود هستند. مسئولان باید صدای این مردم که پای آرمان های انقلاب هستند، را بشنوند؛ پیش از آن‌که این بحران، هزینه‌ای جبران‌ناپذیر بر پیکره اجتماعی و زیست‌محیطی خوزستان تحمیل کند