شهروندان

انسان می ماند که چه بگوید و چه بنویسد؟! آیا واقعاً بی خانمان بودن هموطنان مان -به حدی که مجبور هستند شب ها در اتوبوس بخوابند- "حاشیه" است؟ اگر بی خانمانی و بدبختی مردم حاشیه است، پس برای آقایان و خانم های مسوول چه چیزی متن و اصل است؟!

نگاهی به عرصه‌های گوناگون شهری بستری از بیم و امید و تلاش و کنش جمعی را به تصویر می‌کشد که هر کدام از آنها رنگی از رنگ‌های زندگی اجتماعی است. تردد، تامین نیازهای زندگی، تعامل و ارتباطات اجتماعی از سه‌گانه‌های اصلی در حضور مردم در شهر است.

آرزوی این افراد در این روزها و شب‌ها، نه داشتن خانه بلکه پیدا کردن یک صندلی اتوبوس برای خوابیدن است. یک جای گرم که بشود شب را به صبح رسانید.

هر یک از ما در گروه‌های مجازی زیادی به فراخور شغل، موقعیت اجتماعی، روابط دوستانه و سطح فعالیت‌هایمان عضو هستیم!

کمتر کسی است که از فاجعه‌ دیروز صبح محور اهواز خرمشهر تا این لحظه اطلاع پیدا نکرده باشد. تصادفی با نزدیک به ۱۰ کشته و ۱۴ زخمی در ساعت ۷:۱۵ صبح شنبه بین چند خودروی عبوری چنان دهشتناک بود که در کمتر از چند دقیقه دنیای رسانه و مجازی کشور را در نوردید و خرمشهر را به تیتر اول اخبار تبدیل کرد.

حق به شهر یا حق بر شهر یکی از مفاهیم اصلی در عرصه شهری و مدیریتی شهر در جهان است، اما سابقه ورود آن به ایران نیز نسبتا جدید است. حق بر شهر یعنی انتظارات و نیازهای هر شهروند از شهر محل زندگی خود است.