شهروندان

با توجه به اینکه دیدگاه، سلیقه، گفتار و رفتار اکثریت ملت، متفاوت از ادبیاتِ رسمی است مسئولان باید نحوه مواجهه با چنین جامعه‌ای را بلد باشند. فناوری و تکنولوژی درقالب داده‌های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی و همچنین یکپارچگی و تبادل سریع اطلاعات و تصاویر، شهروندان محلی به شهروندان جهانی تغییر و تبدیل پیدا کرده‌اند.

شهرها کانون شکل‌گیری نهادها و تشکل‌های مردم‌نهاد است. از زمانی که الگوی زندگی شهرنشینی به عنوان روش رایج در زندگی بشر توسعه یافت، تشکل‌های غیردولتی و داوطلبانه با زندگی مردم گره خورد.

هربار که موضوع گور‌خوابی، پشت‌بام خوابی و در مجموع کارتن‌خوابی در سطح جامعه مطرح می‌شود، از گوشه و کنار جامعه و در رسانه‌های حقیقی و مجازی به‌دفعات متعدد و مکرر نارضایتی‌های متعدد از اینگونه سبک زندگی، مطرح می‌گردد. از نگاه آسیب شناسی اجتماعی، کارتن‌خوابی به‌ منزله یک سبک زندگی آزار‌دهنده هم موجب جریحه‌دار شدن عواطف انسانی و هم باعث وهن ما می‌شود.

انسان می ماند که چه بگوید و چه بنویسد؟! آیا واقعاً بی خانمان بودن هموطنان مان -به حدی که مجبور هستند شب ها در اتوبوس بخوابند- "حاشیه" است؟ اگر بی خانمانی و بدبختی مردم حاشیه است، پس برای آقایان و خانم های مسوول چه چیزی متن و اصل است؟!

نگاهی به عرصه‌های گوناگون شهری بستری از بیم و امید و تلاش و کنش جمعی را به تصویر می‌کشد که هر کدام از آنها رنگی از رنگ‌های زندگی اجتماعی است. تردد، تامین نیازهای زندگی، تعامل و ارتباطات اجتماعی از سه‌گانه‌های اصلی در حضور مردم در شهر است.

آرزوی این افراد در این روزها و شب‌ها، نه داشتن خانه بلکه پیدا کردن یک صندلی اتوبوس برای خوابیدن است. یک جای گرم که بشود شب را به صبح رسانید.

هر یک از ما در گروه‌های مجازی زیادی به فراخور شغل، موقعیت اجتماعی، روابط دوستانه و سطح فعالیت‌هایمان عضو هستیم!

کمتر کسی است که از فاجعه‌ دیروز صبح محور اهواز خرمشهر تا این لحظه اطلاع پیدا نکرده باشد. تصادفی با نزدیک به ۱۰ کشته و ۱۴ زخمی در ساعت ۷:۱۵ صبح شنبه بین چند خودروی عبوری چنان دهشتناک بود که در کمتر از چند دقیقه دنیای رسانه و مجازی کشور را در نوردید و خرمشهر را به تیتر اول اخبار تبدیل کرد.