حسن روحانی

دوره ریاست‌جمهوری دکتر روحانی به سر رسید و کلید دفترش را به رئیس‌جمهور جدید تحویل داد؛ کلیدی که قرار بود قفل‌های بسیاری را باز کند ولی به هر دلیل نشد. چرا؟ آیا کلیدها (سیاست‌ها) نامناسب بودند یا اینکه کلید اصلی در اختیار او نبود؟ طبیعی است که دولت او کارهای بسیاری کرد که باید قدرشان را دانست ولی در زمینه اقتصاد، کمبودها آنچنان زیاد هستند که در یک یادداشت کوتاه نمی‌توان به آنها پرداخت.

محمد نهاوندیان، معاون اقتصادی حسن روحانی در دولت دوازدهم، به تازگی گزارشی از عملکرد اقتصادی دولت «تدبیر و امید» منتشر کرده که در نوع خود حاوی اطلاعات تازه‌ای است. بر این اساس، تقریباً برای اولین بار به طور دقیق مشخص شده که صادرات نفت ایران در سال ۱۳۹۹، کمی بیش از ۱۸ میلیارد دلار بوده است، درآمدی بسیار ناچیز در مقایسه با میانگین دهه‌های اخیر. از آن سو، مقایسه درآمد‌های ارزی دولت‌های اخیر در ایران و میزان رشد «تولید ناخالص داخلی» در دوره مدیریت آنها، نشان می‌دهد که حسن روحانی در توسعه ایران «مردود» شده است.

دوران مسئولیت آقای روحانی بعد از هشت سال تصدی ریاست‌جمهوری ایران به پایان رسید. بدیهی است نقد و ارزیابی عملکرد دولت آقای روحانی امر پسندیده‌ای است که باید انجام شود‌ اما فضای عمومی و به‌ویژه فضای رسمی کشور به‌گونه‌ای است که گویی او نه خدمت بلکه خیانت مرتکب شده و نه‌تنها شایسته تقدیر نیست بلکه باید او را مجازات کرد و به تعبیری نقدها بیشتر بوی انتقام می‌دهد تا ارزیابی.

آقای روحانی هم رفت. ارزیابی دقیق و منصفانه عملکرد دوره هشت ساله او اکنون ممکن نیست. به ویژه اینکه ما منتظریم که ارزیابی عملکرد را با آینده‌ای که هنوز نیامده است مقایسه کنیم! در حقیقت باید گفت که در آینده همچون دفعات پیش، مردم حسرت گذشته را خواهند خورند. شاید فقط در دوره اصلاحات بود که چنین حسرتی مشاهده نشد.

همین موضع گیری غلط حسن روحانی مبنای سیاست‌گذاری ایالات متحده در قبال جمهوری اسلامی شد که ظریف آن را به اعتیاد آنها به تحریم تشبیه کرد.

شافعی، رئیس اتاق ایران: اگر همچنان به اقتصاد توجه نشود و در بر همان پاشنه بچرخد، در آینده نه‌چندان دور، شاهد مرگ تولید خواهیم بود... خصولتی‌ها روزبه‌روز فربه‌تر می‌شوند، هر‌موقع پای حسابرسی به میان می‌آید، خصولتی‌ها رها شده و بخش خصوصی تحت فشار قرار می‌گیرد.