تحریم

آخرین تلاش‌ها و خط و خط کشی در دو طرف برجــام (ایران و 1+4) این روزها در تبلیغات و فضای سیاسی مشاهده می‌شود. هر طرف با آخرین جمع‌بندی از داشته‌ها و دستآوردها و یا نقاط ضعف و قوت طرف مقابل، سنگر تبلیغاتی سیاسی خود را پی‌ریزی می‌کند و انتظار دارد در صحنه مذاکرات به مدد این دستآوردها بتواند از جایگاه بهتر و بالاتری برخوردار باشد.

بیش از آنکه تحریم و فشارهای خارجی به اقتصاد کشور فشار وارد کند؛ خودتحریمی‌ها، سیاست‌های غلط، سعی و خطا، تجربه مجدد تجربه‌های غلط گذشته و... اجازه رشد به اقتصاد کشور را نمی‌دهد و تا کی باید شاهد چنین شرایطی بود.

افزایش ارتباط ایران با پاکستان به‌عنوان همسایه یک امر غیرقابل اجتناب است، برخی نیمه کاره ماندن خط لوله صلح در این کشور را به دلیل عدم تامین سرمایه‌گذاری این کشور را نشانه‌ای از عدم تمایل همکاری‌ با ایران می‌دادند، درحالی‌که امروز سرمایه‌گذاران بین‌المللی در جهان هستند که در پروژه‌های بین‌المللی مشارکت می‌کنند.

کشور چین از دیرباز به دلیل جمعیت کثیری که داشته به عنوان یک بازاری برای تولیدات کشورهای صنعتی مطرح بوده است. ولی در زمان مائو مرزها را بستند تا چینی‌ها کالای مورد نیاز خود را تولید کنند. آن‌ها موفق شدند با نوسازی صنایع خویش و تولید کالاهای جدید آنچه خود نیاز دارند تولید کنند.

در پی انتشار یک نامه با مهر محرمانه از وزارت نفت، که درباره حقوق و مزایای یک استخدامی جدید در این وزارتخانه بود، وزارت نفت به‌ جای پاسخگویی از خانم روزنامه‌نگار شکایت کرده است.

حداقل ازابتدای انقلاب تاکنون هــردولتی روی کارآمده است، اغلب برخلاف راه وروش دولت پیشین گام برداشته است که داستان طولانی و مشخصی دارد وهمه آن را دیده ایم ویادآوری آن روند ممتد دراین مختصر نمی‌گنجد.

ادعــای اصلــی دولـت ایالات‌متحــده در وضع تحریم‌های یک‌جانبه علیه ایران «مقابلــه با دولــت مستقر» است. این ادعـا با شیوه‌های گوناگون از طریــق رسانه‌های وابسته به نگاه مدافع تحریم و بنگاه‌های خبری همسو با ایشان نیز تزریق می‌شود. پیش از این تحلیل‌های مختلفی درخصوص مصادیق متعدد تحریم‌های یک‌جانبه ارائه شده تا نشان دهد اصلی‌ترین هدف از تحریم‌ها، ایجاد فشار به «مردم» ایران است نه «دولت» و اساساً بار اصلی فشار، مخاطبی جز مردم نداشته و ندارد.