کیهان نوشت: نتیجه اعتماد به قول غرب و غربزده‌ها و اعتماد به قارون‌های متوهم، یعنی امروز سوریه. نتیجه «زمین گذاشتن اسلحه» را می‌توان زمانی‌که جوانان اسیر را مجبور به عوعو کردن می‌کردند دید.
با سقوط بشار اسد، بیش از ۵۰ سال حکومت خاندان اسد بر سوریه پایان یافت. پیش از اینکه بشار در سال ۲۰۰۰ به قدرت برسد، پدرش، حافظ اسد، به مدت سه دهه رئیس‌جمهور بود.
شورای‌عالی امنیت ملی ابلاغ قانون بحث‌برانگیز عفاف و حجاب را به تعویق انداخته است. این تصمیم شورا نه‌تنها هیچ واکنش انتقادی قابل توجهی در پی نداشته، بلکه مورد استقبال افکار عمومی و فعالان اجتماعی و سیاسی هم قرار گرفته است.
روزنامه کیهان نوشته است پیشتر خبرهایی از قصد روسیه برای ماندن در پایگاه‌های خود در سوریه منتشر شده بود؛ اما حالا منابع خبری از عقب‌نشینی نیروهای روسیه از پایگاه‌های نظامی مستقر در سوریه خبر می‌دهند.
رهبران اسرائیل تأکید دارند که حضور نظامی در منطقه حائل موقتی بوده، اما این امر بستگی زیادی به این دارد که چه کسی کنترل سوریه را به دست می‌گیرد.
اینک سرانجام سوریه پیش چشم همه دولت‌های منطقه است. کشوری با بیش از 22 میلیون جمعیت که بخش بزرگی از آن را مسلمانان تشکیل می‌دهند، در موقعیتی بغرنج قرار گرفته است.
روزنامه کیهان دلایل رویگردانی مردم سوریه از بشار اسد را برشمرد.
تارنمای هیل در گزارشی تحلیلی به بررسی ناکارآمدی فشار حداکثری ترامپ علیه ایران در شرایط کنونی پرداخته و می‌نویسد که تغییرات منطقه‌ای و حمایت‌های بین‌المللی از تهران، این سیاست را بی‌اثر کرده است. این گزارش بر اختلافات داخلی آمریکا و تداوم تنش‌ها میان دو کشور تأکید دارد.
طی هفته گذشته، همزمان با استقبال رژیم صهیونیستی از اشغال دمشق توسط گروه‌های مسلح تروریست، برخی محافل رسانه‌ای و سیاسی در ایران تصویرسازی کردند که «مردم سوریه»، میداندار تحولات هستند!
کیهان موضوع بدهی سوریه به ایران را یک کلاغ، چهل کلاغ غربگرایان دانست و نوشت: تأسف آنجاست که ظاهراً هیچ نهادی در جمهوری اسلامی این چرخه دروغ و دروغ‌سازی را متوقف نمی‌کند!
سیاست محل تامین خیر عمومی است و نه محلی برای تسویه‌حساب و اغراض شخصی. شما به اندازه بشار اسد هم شجاعت ندارید که درماندگی خود را با صدای بلند اعلام کرد. او از این نظر درمانده نوعِ اول است. شما هنوز در پی توجیهی برای تحلیل‌ها و نگرش‌های به‌غایت اشتباه گذشته خود هستید.
ساختار تحریرالشام در حال حاضر متشکل از گروهی از شرعی‌ها، فرماندهان، استراتژیست‌ها و اعلام الحربی است که این مجموعه با ساختار سایر گروهک‌های تکفیری و حتی سلفی تفاوت دارد.
شاید عده‌ای فکر کنند، این روزها بنیامین نتانیاهو خوشحال‌ترین فرد دنیا به خاطر سقوط دمشق است. اما این عده اشتباه می‌کنند. نوع واکنش برخی روشنفکران غربزده ما و طیفی از مدعیان اصلاحات (نه همه آنها) نشان می‌دهد آنها بیش از نتانیاهو از اوضاع حاکم بر سوریه خوشحالند.
مگر ممکن است دولتی نخواهد و ارتش بنای مقاومت نداشته باشد و یک کشور دیگر ورود مستقیم کند؟ این حتما عبور از محکمات مردم‌سالارانه جمهوری اسلامی است.
بی‌انصافی است که خدمات اسد پدر و اسد پسر را به کشور و مردم ایران و انقلاب اسلامی نادیده بگیریم و به‌استناد برخی بداخلاقی‌های اخیر بشار، چشم بر همه خدمات این دو به خودمان در ۴۵ سال اخیر ببندیم و نامردی کنیم.
«واردات خودروهای کارکرده چه شد؟» این پرسشی است که مدت‌هاست در ذهن افکار عمومی شکل گرفته، اما سیاستگذاران پاسخ روشنی به آن نمی‌دهند.
اصرار بر اجرای قانون عفاف و حجاب بدون توجه به اعتراضات اشتباه ترین تصمیم ممکن است که بیشتری لطمه را به اعتبار و مشروعیت حاکمیت می زند.
پزشکیان هم خیلی زود «نمی‌گذارند»های خود را شروع کرد! «در برق و آب و گاز و بنزین و پول مشکل داریم ولی می‌گویند دست نزن!»
در بحبوحه تحولات جاری در سوریه، یکی از موضوع‌هایی که مورد توجه قرار گرفته، نقش اوکراین در افزایش تنش‌ها در این کشور است.
در واکنش به گزارش روزنامه ایران، کیهان به انتقاد از عملکرد دولت روحانی در جذب سرمایه‌گذاری خارجی و وعده‌های برجامی پرداخته و از ناکامی‌ها و پیامدهای منفی آن سخن می‌گوید
اگر وفاق پزشکیان برای اصلاح‌طلبان تندرو بی‌معنا و چه‌بسا خطا است، اما برایشان «نان» دارد! بنابراین، می‌کوشند آن را مطابق سلیقه خود معنادهند. وفاقی که در برخی روزنامه‌های اصلاح‌طلب از آن دم زده می‌شود، کاری به مردم عادی و مسائلشان ندارد، صرفاً فشاری است یک‌سویه برای حل مشکلات خود سیاسیون اصلاح‌طلب!
شاید اکثریت قاطعی از اصولگرایان و نواصولگرایان می‌دانند که مصوبه حجاب کمکی به بهبود حجاب زنان نمی‌کند، سهل است که نتیجه معکوس هم دارد و برخلاف عنوانش که به پای عفاف و خانواده نوشته‌اند مغایر با این دو هدف نیز هست.
نایب رئیس اندیشکده «انجمن سیاست خارجی آمریکایی» گفت: دولت ترامپ، سیگنال‌های ایران برای مذاکره را نادیده می‌گیرد.
پس از شش سال غفلت و بی‌عملی در برابر تروریست‌های تکفیری در سوریه، حالا که استان ادلب همچنان به مرکزی برای شعله‌ور کردن بحران‌ها تبدیل شده، سوالات جدی در مورد دیپلماسی ناکارآمد و سیاست‌های داخلی بی‌ثمر مطرح است. در این مدت، بازیگران بزرگ بین‌المللی همچنان در میدان رقابت‌های خود به پیش می‌روند، در حالی که منطقه به دلیل تعلل‌های ما و کشورهای منطقه آسیب‌های بیشتری دیده است.
