خاورمیانه

در سیاست خارجی قدرت‌های غربی به خصوص ایالات متحده آمریکا جایی که تعارض میان منافع و ارزش‌ها وجود داشته باشد، منافع را برمی‌گزینند. در حقیقت وقتی پای منافع اقتصادی در میان باشد عملاً توجهی به حقوق بشر ندارند و تجربه نشان داده است که این کشورها زمانی به مسئله حقوق بشر ورود می‌کنند که پای منافع‌شان در میان نباشد.

عملکرد نتانیاهو علیه امنیت و ثبات در منطقه، امنیت و آزادی، حقوق اولیه مردم در فلسطین و از همه مهم‌تر اقدامات او در سرزمین‌های اشغالی نسبت به گروه‌ها و احزاب رقیب، از او چهره‌ای ساخته است که به نظر می‌رسد این تطبیق و مقارنه به اتفاقاتی که در طول تاریخ توسط چهره‌هایی مانند هیتلر افتاده، بسیار نزدیک است.

رفتار سازمان ملل متحد، شورای امنیت، یونیسف و سازمان‌های حقوق بشری در مورد یمن یک رفتار بسیار تشریفاتی و بیش‌تر رفع تکلیف بوده است. البته تاریخ سازمان‌های بین‌المللی مدعی حقوق بشر، شورای امنیت، سازمان ملل، اتحادیه عرب، سازمان رهبران عربی و سازمان همکاری اسلامی تاریخ‌های پر از بیانیه‌های تکراری و بدون ضمانت اجرایی و بی خاصیت است.

تصرف منطقه معرب به عنوان آخرین پایگاه اعتلاف سعودی- اماراتی- آمریکایی در منطقه شمالی یمن توسط ارتش یمن، به معنای پایان تمام آرزوهای عربستان بود چرا که در این منطقه میادین نفتی بسیار زیادی وجود دارد و عملاً انرژی یمن هم به دست دولت نجات ملی افتاد. از طرفی شکستن پیمان الحدیده از سوی سعودی‌ها و  کارشکنی عربستان در زمینه‌های مختلف نشان‌دهنده این است که قدرت عربستان لحظه به لحظه کم‌تر می‌شود و این به خاطر قدرت انصارالله، قدرت ارتش یمن و قدرت دولت مستقر صنعا است.

دوره مبارزه با تروریسم و داعش دوره‌ای بود که به همکاری‌های نظامی و امنیتی بین دو کشور ایران و عراق سرعت بخشید و این همکاری‌ها تعمیق پیدا کرد. تبادل سیاست و تجربیات نظامی و امنیتی سبب می‌شود اجازه رشد و تحرک مجدد تروریست‌ها را در منطقه ندهیم. از طرف دیگر این همکاری می‌تواند مانع ورود و نفوذ عناصر تروریستی از مرزهای کشور شود و همچنین به حل کردن اساسی و بنیادی مسئله تروریسم در منطقه کمک خواهد کرد.